သခင်စိုး (၁၉၀၅ – ၁၉၈၉)

Hans-Bernd Zöllner
Translation by Nyein Chan May

English version of the article

၁။ မိတ်ဆက်

သခင်စိုးသည် ဒို့ဗမာ အစည်းအရုံးနှင့်၊ (၁၉၃၀) ပြည့်လွန်နှစ်များမှ (၁၉၄၈) ခုနှစ် နိုင်ငံလွတ်လပ်ရေးမရခင်အထိ မြန်မာ့လွတ်လပ်ရေးအတွက် တိုက်ပွဲ၀င်ခဲ့သည့် ဖဆပလ အဖွဲ့ချုပ်ကြီးတို့တွင် လွှမ်းမိုးမှုအရှိဆုံးအဖွဲ့၀င်များအနက် တစ်ဦးဖြစ်သည်။ သခင်စိုးသည် ဦးအောင်ဆန်းနှင့် ဦးနုတို့ကဲ့သို့ တက္ကသိုလ် မတက်ခဲ့ချေ။ သို့ရာတွင် နိုင်ငံရေးထဲသို့ မ၀င်ရောက်မီ ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင် အလုပ်လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ဆိုရှယ်လစ်အတွေးအခေါ်များကို အလွန်စွဲလန်းနှစ်ခြိုက်ခဲ့သည်ဖြစ်ရာ၊ ဆိုရှယ်လစ်စနစ်၊ ကွန်မြူနစ်စနစ်တို့ကို ပိုမိုများပြားကျယ်ပြန့်သည့် လူထုပရိသတ်ထံ မိတ်ဆက်ပေးသည့် စာအုပ်များ၊ ဆောင်းပါးများကို မြန်မာဘာသာဖြင့် ရေးသားခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင်မူ အစိုးရကို ဆန့်ကျင်သည့် လက်နက်ကိုင်တော်လှန်ရေးတစ်ရပ်ကို အစပြုခဲ့သည့်၊ သေးငယ်သည့် ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ ခေါင်းဆောင်သူ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ (၁၉၈၈) ခုနှစ်နောက်ပိုင်း မြန်မာနိုင်ငံအကြောင်း ပညာရပ်ဆိုင်ရာနှင့် လူထုစိတ်၀င်စားမှုအပြောင်းအလဲကြောင့် သခင်စိုး၏ အရောင်စုံလင်လှသည့် ဘ၀နှင့် စရိုက်တို့မှာ လျစ်လျှူရှုခံလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း သခင်စိုး၏ ဘ၀နှင့် စရိုက်တို့မှာ မြန်မာ့နိုင်ငံရေး၏ အဓိကအကြောင်းအရာများအပေါ် အလင်းပြလျက်ရှိသည်။

၂။ ကိုယ်ရေးအကျဥ်း

သခင်စိုးကို ယနေ့ မွန်ပြည်နယ်၊ ကျိုက္ခမီမြို့ (ဗြိတိသျှခေတ်က Amherst ဟု ခေါ်တွင်သည့်) အနီးရှိ၊ ကျောက်တန်းရွာ၌၊ (၁၉၀၅)(၁) ခုနှစ်တွင် မွေးဖွားခဲ့သည်။ (၁၉၂၂) ခုနှစ်မှ (၁၉၃၇) ခုနှစ်အထိ၊ Burmah Oil Company ၏ ဓာတ်ခွဲခန်းအကူအဖြစ် ရန်ကုန်မြို့အနီး၊ သန်လျင်မြို့ (ဗြိတိသျှခေတ်က Syriam ဟု ခေါ်) ရှိ လောင်စာဆီချက်စက်ရုံတွင် အလုပ်လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ သူသည် စိတ်အားထက်သန်လှသည့် စာဖတ်သူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊ ထိုစဥ်က မြန်မာနိုင်ငံတွင်းသို့ တရစပ်စိမ့်၀င်လျက်ရှိသည့် ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒအကြောင်းစာအုပ်များကို အထူးတလည် စိတ်၀င်တစားရှိလှသည်။


(၁၉၃၈)ခုနှစ် ဇွန်လတွင် သူရေးသားသည့် “ဆိုရှယ်လစ်၀ါဒ” စာအုပ်ကို နဂါးနီစာအုပ်အသင်းမှ ထုတ်၀ေသည်။ ယင်း နဂါးနီစာအုပ်အသင်းကို သခင်စိုးက သခင်သန်းထွန်း၊ သခင်နုတို့နှင့်အတူ တည်ထောင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သခင်သန်းထွန်းက အဆိုပါစာအုပ်တွင် စကားချီးရေးပေးသည်။ သခင်စိုးအနေဖြင့် လောင်စာဆီကုမ္ပဏီတွင် အလုပ်မလုပ်တော့သည့်အခါ၊ သခင်နုက သူ့အား ရံဖန်ရံခါ ထောက်ပံ့ပေးသည်။ (၁၉၃၈)ခုနှစ်၊ သန်လျင်ရေနံမြေလုပ်သားများ သပိတ်တွင် အရေးပါသည့်နေရာမှ ပါ၀င်ခဲ့ပြီး၊ သခင် လှုပ်ရှားမှု၏ အဖွဲ့၀င်၊ ဒို့ဗမာ အစည်းအရုံး၏ ဗဟိုကော်မတီအဖွဲ့၀င်တစ်ဦး ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အစည်းအရုံး၏ အသိဉာဏ်ပံ့ပိုးရာဌာနဖြစ်သည့် စာအုပ်အသင်းတွင် ဂုဏ်ထူးဆောင်အတွင်းရေးမှူးအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။

 (၁၉၃၉)ခုနှစ်၊ သြဂုတ်လတွင် သခင်စိုးသည် သခင်သန်းထွန်း၊ သခင်အောင်ဆန်းတို့နှင့်အတူ၊ လူအင်အား ၁၂ ဦး၊ ၁၃ ဦးခန့် ပါ၀င်သည့် ကွန်မြူနစ်ပါတီဗဟိုကော်မတီတစ်ရပ်ကို ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ၄င်းကို ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ အခြေခံအုတ်မြစ်အဖြစ် မှတ်ယူကြသည်။ တစ်နှစ်အကြာတွင် သခင်စိုးသည် အခြားသော သခင်များကဲ့သို့ပင် ဗြိတိသျှတို့၏ ထောင်သွင်းအကျဥ်းချခြင်းကို ခံရသည်။ အကြောင်းမှာ ဥရောပတိုက်ရှိ ဖက်ဆစ်အင်အားစုများအား ဆန့်ကျင်တိုက်ထုတ်ရာတွင် မြန်မာက ဥရောပဘက်က ထောက်ခံအားပေးခဲ့ရာ၊ အပြန်အလှန်အားဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံ၏ လွတ်လပ်ရေးကို ဗြိတိသျှတို့က ကတိပေးရန်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ကတိပြုရန် ပျက်ကွက်သည့်အတွက် လှုပ်ရှားတောင်းဆိုမှုဖြစ်လာခဲ့သည်။ (၁၉၄၂)ခုနှစ် ဂျပန်တပ်များ ၀င်ရောက်လာချိန်၌ အကျဥ်းကျရာမှ လွတ်မြောက်ခဲ့ပြီး၊ သခင်အောင်ဆန်း၊ သခင်နု၊ သခင်သန်းထွန်းတို့နှင့်အတူ ဂျပန်တို့နှင့် မပူးပေါင်းဘဲ၊ ဧရာ၀တီဒေသမြစ်၀ကျွန်းပေါ်ဒေသတွင် ဂျပန်တို့ကို ဆန့်ကျင်သည့် မြေအောက်တော်လှန်ရေးလုပ်ဆောင်ရန် ထွက်သွားခဲ့သည်။ ထိုအချိန်က သခင်စိုးသည် သခင်သိန်းဖေမှ တဆင့် အိန္ဒိယနိုင်ငံရှိ ဗြိတိသျှအာဏာပိုင်များနှင့် အဆက်အသွယ်ရှိခဲ့သည်။ သခင်သိန်းဖေသည် မြန်မာနိုင်ငံမှ အိန္ဒိယနိုင်ငံသို့ ထွက်ခွာသွားသည့် ကွန်မြူနစ်ခေါင်းဆောင်တစ်ဦးဖြစ်သည်။ အခြားတစ်ဘက်တွင် ဂျပန်တို့က မြန်မာနိုင်ငံကို (၁၉၄၃)ခုနှစ်၊ သြဂုတ်လတွင် လွတ်လပ်ရေးပေးမည်ဟု အာမခံခဲ့သည့်အတွက်၊ အခြားသခင်များက ဂျပန်တို့ သတ်မှတ်ပုံစံချပေးသည့် မြန်မာအစိုးရထဲတွင် ၀င်ရောက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။

 (၁၉၄၃)ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလတွင် သခင်စိုးသည် ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ အထွေထွေအတွင်းရေးမှူးအဖြစ် ရွေးကောက်တင်မြှောက်ခံရသည်။ (၁၉၄၄)ခုနှစ် သြဂုတ်လတွင် ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေးအသင်း၊ နောက်ပိုင်းတွင် ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေးနှင့် ပြည်သူ့လွတ်မြောက်ရေးအဖွဲ့ချုပ် (ဖဆပလ) ဟု ခေါ်တွင်သည့် ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေးတပ်ဦး တစ်ရပ်ကို တည်ထောင်ရန်၊ မြန်မာ့တပ်မတော်၊ ကွန်မြူနစ်ပါတီနှင့် ဆိုရှယ်လစ်အင်အားစုများက သခင်စိုး၏ ဌာနချုပ်တွင် ဆွေးနွေးတိုင်ပင်ခဲ့ကြပြီး၊ မကြာမီအချိန်အတွင်းမှာပင် ရန်ကုန်မြို့၌ စနစ်တကျ အကောင်အထည်ဖော်ခဲ့သည်။ သခင်စိုးကို နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်၊ သခင်အောင်ဆန်းက စစ်ခေါင်းဆောင်အဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြသည်။ ထို့နောက် သခင်စိုးက မြစ်၀ကျွန်းပေါ်ဒေသတွင် စစ်သားများ၏ နိုင်ငံရေးသဘောထားကို ကွပ်ကဲကြီးကြပ်ရသည့် နိုင်ငံရေးအကြံပေးတစ်ဦးဖြစ်သည့် နေ၀င်းနှင့် အတူတကွ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။

မတ်လတွင် အောင်ဆန်းဦးဆောင်သော ဖက်ဆစ်တော်လှန်ရေးဆင်နွှဲခဲ့သည့် မြန်မာ့တပ်မတော်၏ အကူအညီဖြင့်၊ မဟာမိတ်များ စစ်ပွဲကို အောင်နိုင်ပြီးသည့်၊ (၁၉၄၅)ခုနှစ် ဇွန်လတွင် ရန်ကုန်မြို့၌ အောင်ပွဲခံခဲ့သည်။ ထို့နောက် တစ်လအကြာတွင် သခင်စိုးအနေဖြင့် ကွန်မြူနစ်ပါတီ အထွေထွေအတွင်းရေးမှူးနေရာကို လက်လွှတ်လိုက်ရသော်လည်း၊ ဗဟိုကော်မတီ၀င်တစ်ဦးအဖြစ် ဆက်ရှိနေဆဲပင်ဖြစ်သည်။ မိန်းမလိုက်စားခြင်းနှင့် အရက်သေစာသောက်စားမူးယစ်သည်ဟူသည့် စွပ်စွဲချက်တို့က သူ့ရာထူးကို လက်လွတ်ဆုံးရှုံးစေခဲ့သည်။ ဗြိတိသျှကွန်မြူနစ်တစ်ဦး၏ အကူအညီဖြင့် သခင်စိုးသည် တော်၀င်လေတပ်ပိုင်လေယာဥ်ကို စီးကာ၊ အိန္ဒိယနိုင်ငံသို့ သွားရောက်ပြီး၊ အိန္ဒိယကွန်မြူနစ်များနှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ အိန္ဒိယမှ ပြန်ရောက်လာချိန်တွင် ဗြိတိသျှတို့နှင့် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ခြင်းမှန်သမျှ မှားယွင်းကြောင်း၊ မြန်မာနိုင်ငံကို ဗြိတိသျှအုပ်ချုပ်ရေးအောက်မှ လွတ်မြောက်စေရန် လက်နက်ကိုင်တော်လှန်ရေးတစ်ရပ်ကို ဆင်နွှဲရမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြင်းထန်စွာ ယုံကြည်ခဲ့သည်။(၂) ပါတီကို သူတစ်ဦးတည်း ဦးဆောင်ရန်ဆန္ဒနှင့် ပတ်သက်ပြီး၊ အချိန်ရှည်ကြာစွာ ငြင်းခုန်ဆွေးနွေးပြီးနောက်၊ သခင်စိုးသည် အခြားသော ဗဟိုကော်မတီ၀င် ခုနစ်ဦးနှင့်အတူ ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီကို စွန့်ခွာခဲ့ပြီး၊ အလံနီကွန်မြူနစ်ပါတီဟု အမည်တွင်သည့် ကွန်မြူနစ်ပါတီ (ဗမာပြည်)ကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။ သခင်သန်းထွန်း၏ ဦးဆောင်မှုအောက်မှာ အလံဖြူကွန်မြူနစ်များဖြစ်သည့်အတွက်၊ ပါတီအလံ၏ အဓိကအရောင်မှာ အနီရောင်ဖြစ်သည်။

သခင်စိုး၏ ပါတီသစ်ကို (၁၉၄၆) ဇူလိုင်လတွင် ဗြိတိသျှအစိုးရက မတရားအသင်းကြေညာပြီးနောက်၊ ပါတီမှာ မြေအောက်လှုပ်ရှားမှုအသွင် ပြောင်းသွားသည်။ သခင်စိုးက ဦးအောင်ဆန်း (၁၉၄၇ ဇူလိုင်လတွင် လုပ်ကြံခြင်းမခံရမီအချိန်အထိ အုပ်ချုပ်ခဲ့)၊ ဦးနု (၁၉၄၇ မှ ၁၉၅၈၊ ၁၉၆၀ မှ ၁၉၆၂ အထိ အုပ်ချုပ်ခဲ့)၊ နေ၀င်း (၁၉၅၈ မှ ၁၉၆၀၊ ၁၉၆၀ မှ ဆက်လက်အုပ်ချုပ်ခဲ့) တို့ ဦးဆောင်သည့် အစိုးရများကို (၁၉၇၀)ပြည့်နှစ်အထိ လက်နက်ကိုင်ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။(၃) ပါတီ၏ တော်လှန်ရေးက မြန်မာနိုင်ငံ၏ အနောက်ဘက်ဒေသ (ပခုက္ကူ၊ နောက်ပိုင်းတွင် ရခိုင်နှင့် ဧရာ၀တီမြစ်၀ကျွန်းပေါ်ဒေသ) တွင် တည်ထားပြီး၊ သူ၏ အလွန်အမင်းအာဏာရှင်ဆန်လှသော အုပ်ချုပ်မှုကြောင့် နောက်လိုက်နောက်ပါများ တဖြည်းဖြည်း လျော့နည်းလာခဲ့သည်။ (၁၉၇၀) ပြည့်နှစ်တွင် သခင်စိုးက သူ၏ ပဉ္စမမြောက်ဇနီး၊ မွေးကင်းစသားနှင့် နောက်လိုက်နောက်ပါ (၃၀)တို့နှင့်အတူ လက်နက်ချခဲ့သည်။ (၁၉၇၂)ခုနှစ်တွင် နိုင်ငံတော်သစ္စာဖောက်မှုဖြင့် စွဲချက်တင်ခံရပြီး၊ (၁၉၇၃)ခုနှစ်တွင် သေဒဏ်ပေးခံရသည်။ အယူခံ၀င်မှုများနှင့် အသနားခံမှုများအကြိမ်ကြိမ်ပယ်ချခံရသော်လည်း၊ ကြိုးစင်ပေါ် မတက်ခဲ့ရချေ။ (၁၉၈၀)ပြည့်နှစ်တွင် ယခင်က သူ၏ ရန်သူတော်ဖြစ်သည့် ဦးနုနှင့်အတူ လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်ရရှိပြီး၊ နိုင်ငံတော်ပင်စင်စားခဲ့ရသည်။ (၁၉၈၈)ခုနှစ် အရေးတော်ပုံတွင် သေးငယ်သည့် အခန်းကဏ္ဍတစ်ရပ်တွင်သာ ပါ၀င်ခဲ့ပြီး၊ (၁၉၈၈)ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ စစ်အာဏာသိမ်းပြီးနောက် တည်ထောင်သည့် ပါတီများအနက် ပါတီတစ်ခု၏ နာယကဖြစ်လာခဲ့သည်။ (၁၉၈၉)ခုနှစ် မေလ (၆)ရက်နေ့တွင် ကွယ်လွန်သည်။  

၃။ ရည်ရွယ်ချက်များ၊ ရရှိအောင်မြင်ခဲ့သည်များနှင့် ပင်ကိုယ်အရည်အသွေး

သခင်စိုးသည် အသက် (၃၇)နှစ်အရွယ်၊ (၁၉၄၂)ခုနှစ်မှ စကာ အစိုးရအရပ်ရပ်ကို အနှစ် (၃၀)နီးပါး မြေအောက်တော်လှန်ရေး ဆင်နွှဲခဲ့သည်။ ဒီမတိုင်ခင် အနည်းဆုံး စာအုပ်သုံးအုပ်(၄) နှင့် စာစောင်အတော်များများရေးသားခဲ့သည့်အတွက် ကွန်မြူနစ်ဆရာကြီးအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုလက်ခံထားကြသည်။ သူ့ရဲဘော်ရဲဘက်၊ နောက်ပိုင်းတွင် ယှဥ်ပြိုင်ဘက်ဖြစ်လာသည့် သခင်သန်းထွန်းသည် သခင်စိုးအနေဖြင့် ဆိုရှယ်လစ်၀ါဒအကြောင်း စာအုပ်ရေးသားရာတွင် “ကောင်းမွန်ချောမွေ့သည့် မြန်မာစာ“ဖြင့် ရေးသားရန် ကူညီပေးခဲ့သည်။ သူက သခင်စိုးထက်စာလျှင် ပါတီကို ကောင်းမွန်စွာ စည်းရုံးနိုင်သည့် စည်းရုံးရေးမှူး၊ စီမံခန့်ခွဲမှုကောင်းသူ၊ သခင်စိုး၏ သေးငယ်သည့် အဖွဲ့ထက်စာလျှင် အစိုးရကို ပိုမိုကြီးမားစွာ ခြိမ်းခြောက်နိုင်သည့် အဖွဲ့ဖြစ်လာခဲ့သည်။(၅) သခင်စိုး ရေးသားခဲ့သည့် ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒအကြောင်း စာအုပ်မှအပ သူ့အရေးအသားများနှင့် မိန့်ခွန်းများကို နိုင်ငံခြားဘာသာသို့ ပြန်ဆိုထားခြင်း မရှိပါချေ။ ထို့ကြောင့် “သူကိုယ်တိုင်ပြောဆိုခဲ့သည်“များကို ကောက်နုတ်ပြီး၊ သူ၏ နိုင်ငံရေးအမြင်၊ ရည်မှန်းချက်များကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ကြည့်နိုင်ခြင်းကား မဖြစ်နိုင်ပါ။

သခင်အောင်ဆန်း၊ သခင်သန်းထွန်းနှင့် အခြားသော မြန်မာ့လွတ်လပ်ရေးအတွက် တော်လှန်တိုက်ပွဲ၀င်ကြသူများကဲ့သို့ပင် သခင်စိုးသည်လည်း သူ့ကိုယ်ပိုင်နည်းနာဖြင့် „နိုင်ငံရေးသတ္တဝါ“ ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူ အကျဥ်းထောင်မှ လွတ်မြောက်ပြီးနောက်၊ အင်တာဗျူးတစ်ခုတွင် သူ့ကိုယ်သူ ,,ကျွမ်းကျင်တော်လှန်ရေးသမား“ ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့သည်။ သူ့နောက်လိုက်နောက်ပါများအား သူ့အယူအဆသီအိုရီများ ရှင်းပြခြင်းဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ ,,မြန်မာပြည်၏ ကားလ်မက်စ်“ ဟု မှတ်ယူထားသည်။ သူစာအုပ်ထဲတွင် ကားလ်မက်စ်ကို ကောက်နုတ်ကာ ,,ဤအလုပ်အတွက် ကျွန်ုပ်၏ ကိုယ်စိတ်နှစ်ဖြာ ကျန်းမာခြင်း၊ မိသားစုဘဝနှင့် အရာအားလုံးကို ပေးဆပ်ထားပါသည်။“ (စိုး၊ သခင်။ ၁၉၃၈၊ ၅၄) ဟု ရေးသားထားသည်။ စာအုပ်ရေးသားနေစဥ် သူ့ဘ၀ကို သူ့ဆရာ၏ ဘ၀နှင့် နှိုင်းယှဥ်ခဲ့ဟန်တူသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူ့ကိုယ်သူ လီနင်နှင့် နှိုင်းယှဥ်ချင်လာဟန်တူသည်။ သူ့ ကိုယ်တိုင်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိတွင် အချို့သော သူ့ဘဝဖြစ်စဥ်များကို ကားလ်မက်စ်ရေးသားသည့် အရင်းကျမ်း ,,Das Kapital“ ထဲမှ ရှည်ရှည်လျားလျားကောက်နုတ်ချက်များဖြင့် မှတ်ချက်ပြုထားသည်။ ထို့ပြင် သူမွေးဖွားစဥ်က သမိုင်းတွင် ကြီးကျယ်သည့် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးဖြစ်လာမည်ကို ပြသည့် နိမိတ်ထူးတစ်ရပ် ရှိခဲ့ကြောင်း သခင်စိုးက ရေးသားခဲ့သည်။ (Taylor 2008: 11) တော်လှန်ရေးကာလအတွင်း အပေးအယူပြု ညှိနှိုင်းခြင်းများမရှိခဲ့ဘဲ၊ သူ့နောက်လိုက်နောက်ပါများ၏ လေးစားမှုကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရသည်။ အကြောင်းမှာ သူကိုယ်တိုင် ချမှတ်ခဲ့သည် တင်းကြပ်လှသည့် ပါတီစည်းမျဥ်းများကို လိုက်နာနိုင်ခဲ့ခြင်းမရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ,,တော်လှန်ပုန်ကန်ခြင်းအတတ်“တွင် လက်နက်ကိုင်တော်လှန်ရေးတစ်ရပ်ကို မရှိမဖြစ်လိုအပ်ခြင်းက ပဓာနကျသည် ဟူသည့် မာ့က်စ်ဝါဒ သင်ကြားပို့ချချက်ကို ယုံကြည်ကြသည့် အခြားတော်လှန်ရေးသမားများကဲ့သို့သော ကံကြမ္မာ သခင်စိုးတွင် မရှိနေခြင်းက မှတ်သားလောက်ဖွယ်ဖြစ်သည်။ သူသည် သခင်သန်းထွန်းကဲ့သို့ ,,တော်လှန်ရေးက ဝါးမျိုခံရသည်“ မဟုတ်။ သခင်သန်းထွန်းသည် တရုတ်ယဥ်ကျေးမှုတော်လှန်ရေး နိုးထလာသည့်အချိန်၊ ပါတီတွင်း အာဏာသိမ်းမှုများကို ဦးဆောင်ခဲ့ပြီးနောက်၊ (၁၉၆၈)ခုနှစ်တွင် နောက်လိုက်တစ်ဦး၏ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သခင်စိုးအနေဖြင့် မာ့က်စ်နှင့် အဲန်ဂယ်လ်တို့ထံမှ သူ့သင်ခန်းစာကို တကယ်အတည်ရသွားခဲ့ဟန်တူသည်။ ယင်းသင်ခန်းစာမှာ အရင်းရှင်ဝါဒကို ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒဖြင့် အစားထိုးပြီး လူထုက အလုံးစုံလွတ်လပ်ရေးရမည့်နေ့ကို မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကမှ ခန့်မှန်းနိုင်ခြင်းမရှိ ဟူသည်။ (စိုး၊ သခင်။ ၁၉၃၈၊ ၈၄) သူ့အနေဖြင့် အစိုးရကို လက်နက်ချရခြင်းမှာ တော်လှန်ရေးလှုပ်ရှားမှုကျဆုံးခြင်း၊ အသက်အရွယ်ကြီးရင့်လာခြင်း၊ နောက်ဆုံးဇနီးနှင့် အသက် (၆၄)နှစ်အရွယ်မှ ရလာသည့် မွေးကင်းစသားငယ်ကို ဂရုစိုက်လိုခြင်း စသည့် စိတ်ပျက်အားငယ်ဖွယ်ရာ အကြောင်းရင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ဖြစ်သည်။ တရားစီရင်စဥ်ကာလအတွင်း သူ့နောက်လိုက်ငယ်သားများ ကျူးလွန်ခဲ့သည့် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်မှုများကို တာ၀န်ယူရန် အမျိုးမျိုး ကြိုးစားငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး၊ နေ၀င်း ဦးဆောင်သည့် တော်လှန်ရေးကောင်စီ၏ ရည်ရွယ်ချက်များကို ထောက်ခံကြောင်း အလေးထားပြောဆိုခဲ့သည်။ 

သခင်စိုးတွင် အမျိုးစုံလင်သည့် ပင်ကိုအရည်အသွေးများ ရှိသည်ကား သိသာလှသည်။ (၁၉၃၀)ပြည့်နှစ်တွင် ရေးသားစပ်ဆိုသည့် ဒို့ဗမာ သီချင်းကို စိတ်အားထက်သန်ပြင်းပြစွာ သီဆိုခဲ့သည့် အဆိုရှင်အဖြစ် သူ့ကို လူသိကြသည်။ အဆိုပါ သီချင်းကို မြန်မာနိုင်ငံတော်သီချင်းအဖြစ် နိုင်ငံရေးတွေ့ဆုံပွဲများနှင့် အခြားပွဲအခမ်းအနားများတွင် ပရိသတ်ကို ရိုးရာဂီတသံဖြင့် ဖျော်ဖြေတင်ဆက်သည်။ ထို့အပြင် သခင်စိုးက တယောလည်းထိုးသည်။

သူ၏ အကောင်းအဆိုးဒွန်တွဲနေသည့် စရိုက်ကို ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်း ဂျပန်တို့ကို တော်လှန်နေသည့်အချိန်အတွင်း နာမည်ကျော်သည့် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်က ပုံဖော်နိုင်ပါသည်။ ထိုစဥ်အချိန်က ဧရာ၀တီမြစ်၀ကျွန်းပေါ်ဒေသရှိ တော်လှန်ရေးဌာနချုပ်များပေါ်သို့ လေထီးခုန်ချမည့် သူ့ရဲမေများအတွက် နိုင်လွန်ပိတ်နှင့် နှုတ်ခမ်းနီများ မှာယူခဲ့သည်။ ယင်းအပြုအမူမှာ သူ့ရဲမေများအပေါ် ကြင်နာသနားတတ်သည့် အပြုအမူအဖြစ် မှတ်ယူနိုင်သည် (မောင်မောင်၊ ဒေါက်တာ။ ၁၉၅၉၊ ၆၅) သို့သော် တော်လှန်ရေးတပ်များကို အမိန့်ပေးသည့် နေ၀င်းက သခင်စိုးအား စစ်ကို ကစားခဲ့မှုအတွက် အပြစ်ဖော်ကြိမ်းမောင်းခဲ့သည်။

၄။ ချင့်ချိန်ဆုံးဖြတ်ကြည့်ခြင်း

သခင်စိုးသည် လွှမ်းမိုးမှုရှိသည့် နိုင်ငံရေးရာထူးမျိုး မရဖူးခဲ့ချေ။ သို့သော်ငြားလည်း မြန်မာနိုင်ငံ၏ ခေတ်သစ်သမိုင်းကြောင်းတွင်မူ ကြီးမားသည့် သက်ရောက်မှုရှိခဲ့သည်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်း လွတ်လပ်ရေးကြိုးပမ်းရာတွင် သူ့ကဏ္ဍမှာ အတိမ်းအစောင်းမခံဖြစ်လှသည်။ နိုင်ငံတွင်း ကျူးကျော်လာသူ ဂျပန်များနှင့် သခင်အုပ်စုတို့၏ တရားဝင်ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုနှင့် နိုင်ငံကို ပြန်လည်သိမ်းယူရန် ကြိုးပမ်းမှုများအတွက် နိုင်ငံတွင်းမှ ထောက်ခံမှုလိုအပ်သည့် ဗြိတိသျှတို့အကြား နူးညံ့သိမ်မွေ့လှသည့် မျှခြေကို ဖန်တီးနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သခင်စိုးသည် စစ်အတွင်း မြန်မာပြည်တွင် ,,ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေး“ လှုပ်ရှားမှုအတွက် ရှင်းလင်းပြတ်သားသည် တစ်ဦးတည်းသော နာမည်ကျော်ကြားသည့် သခင် တစ်ဦးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် (၁၉၄၆)ခုနှစ် သြဂုတ်လတွင် ကြေညာထုတ်ပြန်သည့် ဖဆပလအဖွဲ့ချုပ်ကြီး၏ ပထမဆုံး ကြေညာချက်တွင် လူအများယုံကြည်စိတ်ချမှုကို စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့ပြီး၊ ,,ဖက်ဆစ်ဂျပန်များကို နှင်ထုတ်ရေး“ ခေါင်းစဥ်ပါ တင်နိုင်ခဲ့သည်။ အနာဂတ်နိုင်ငံတော် ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေမူကြမ်းများ ပါ၀င်နေသည့်၊ နိုင်ငံအဝှမ်း ဖြန့်ချိခဲ့သည့် ကြေညာစာတမ်းကို ရေးသားရာတွင်လည်း သခင်စိုးက ထဲထဲ၀င်၀င် ပါ၀င်ခဲ့ကြောင်း ယုံကြည်စိတ်ချစွာ သုံးသပ်နိုင်ပါသည်။ 

ဆယ်စုနှစ်ပေါင်းများစွာ နိုင်ငံ၏ သမိုင်းကို လွှမ်းမိုးခဲ့သည့် ဆိုရှယ်လစ်နှင့် ကွန်မြူနစ်စနစ်တို့ကို မြန်မာ့နည်း၊ မြန်မာ့ဟန် နားလည်မှုကို ပုံဖော်ရာတွင် သခင်စိုး၏ သြဇာကား အရေးပါလှပါသည်။ ရောဘတ်တေလာ မှတ်သားထားသည်မှာ။ ။

ဆိုရှယ်လစ်စနစ်ပေါ်ထွက်လာပြီး ဆယ်နှစ်အကြာ၊ (၁၉၄၈)ခုနှစ် ဇန်န၀ါရီလ (၄)ရက်နေ့ အာရုဏ်တက်ချိန်တွင် မြန်မာနိုင်ငံ လွတ်လပ်ရေးရခဲ့သည်။ ထိုစဥ်အချိန်က နိုင်ငံတွင်းရှိ အပြောကောင်း၊ အဟောကောင်းနိုင်ငံရေးမှန်သမျှ၊ မျိုးချစ်မှန်သမျှကား ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒီ၊ မာ့က်စ်ဝါဒီ သို့မဟုတ် ကွန်မြူနစ်ဖြစ်နေတတ်ပါသည်။ (တေလာ၊ ၂၀၀၈၊ ၆)

သခင်စိုး၏ လက်ရာကား ဗုဒ္ဓဘာသာ၀င်များ ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒကို နားလည်နိုင်စေရန်၊ မာ့က်စ်ဝါဒသုံးစကားများကို ဗုဒ္ဓအတွေးအခေါ်နှင့် ချိတ်ဆက်ကာ ရှင်းပြနိုင်ခဲ့ရုံတင် မကပါ။ သူ့အနေဖြင့် ထွက်ပြေးပုန်းလျှိုနေရစဥ် (၁၉၆၀)နှင့် (၁၉၇၀)ပြည့်လွန်နှစ်များတွင်ပင် သူ့စာအုပ်ကို အဘယ်ကြောင့် ရိုက်နှိပ်ထုတ်၀ေနိုင်နေရဆဲဖြစ်သနည်းဆိုသည်ကိုပါ ရှင်းပြနိုင်ပါသည်။ သခင်စိုး၏ တပည့်တစ်ဦးဖြစ်သည့် ချစ်လှိုင်က အခြားကျောင်းသားတစ်ဦးနှင့်အတူပေါင်းကာ သခင်စိုး၏ ချဥ်းကပ်နည်းကို ယူပြီး ,,လူနှင့် သူ့ပတ်၀န်းကျင်အကြားအပြန်အလှန်ဆက်နွှယ်မှု“ဆိုသည့် ဗမာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဥ်ပါတီ၏ အတွေးအခေါ်ကို ရေးဆွဲခဲ့သည်။(၆) အချို့က သခင်စိုး၏ သြဇာမှာ ပါတီအုပ်ချုပ်မှုကို ကျော်လွန်ကာ ခြေဆန့်ခဲ့သည်ဟု စောဒကတက်နိုင်ပါသည်။ ချစ်လှိုင်၏ တပည့်တစ်ဦးမှာ စစ်တက္ကသိုလ်ရှိ သန်းရွှေ ဖြစ်သည်။ ဖဆပလအဖွဲ့ချုပ်ကြီးကို တည်ထောင်ရာတွင် ပါ၀င်သည့် ဦးဆောင်အဖွဲ့၀င်ဖြစ်သည့် စစ်တပ်အနေဖြင့် လက်သင့်ခံနိုင်မည့် ဒီမိုကရေစီစနစ်မျိုးထံသို့ မြန်မာ့နိုင်ငံရေးကို ဦးတည်မောင်းနှင်ရာတွင် အခရာကျသည့် ပုဂ္ဂိုလ်ပင် ဖြစ်သည်။ သန်းရွှေက သူ့ဆရာ ချစ်လှိုင်ကို မမေ့ခဲ့ပါချေ။ ချစ်လှိုင် မျက်စိကွယ်သွားသောအခါ သူ့ကျန်းမာရေးကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။

သခင်စိုး၏ နောက်ဆုံးနိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှုမှာ (၁၉၈၈)ခုနှစ်၊ စက်တင်ဘာလတွင် စည်းလုံးညီညွတ်ရေးနှင့် တိုးတက်ရေးပါတီ၏ ရာထူးနေရာကို ရယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ယင်းပါတီမှာ (၁၉၉၀)ပြည့်လွန်နှစ် ရွေးကောက်ပွဲတွင် (၃၆၅၆)မဲသာ ရခဲ့သည်။ သခင်စိုး၏ နောက်ဆုံးနိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှုတွင် ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ထံ သူလုပ်ခဲ့သည့် အမှားမျိုး ထပ်မကျူးလွန်မိစေရန်နှင့် စစ်တပ်နှင့် ပူးတွဲအလုပ်လုပ်ရန် အသိသတိပေးစာတစ်စောင်ကို (၁၉၈၉)ခုနှစ်တွင် ရေးသားခဲ့ခြင်းလည်း ပါ၀င်သည်။ (တေလာ။ ၂၀၀၈၊ ၁၁)

၅။ ကျမ်းကိုးစာရင်းများ

မှတ်ချက်။ ။ ဤစာ၏ အဓိက ကျမ်းကိုးသည် (၁၉၈၉) ခုနှစ်တွင် ဂျာမန်ဘာသာစကားဖြင့် ထုတ်၀ေသည့် ကလောက်စ် ဖလိုက်ရှ်မန်း (Klaus Fleischmann) ၏ စာအုပ်ဖြစ်ပါသည်။ စာအုပ်၏ အကိုးအကားများကို စာထဲတွင် မဖော်ပြထားပါ။ ဖလိုက်ရှ်မန်းက (၁၉၈၀)ပြည့်နှစ်၊ သခင်စိုး ထောင်ကလွတ်လာချိန်တွင် အင်တာဗျူးခဲ့သည်။ သခင်စိုးအကြောင်း ပိုမိုသိရှိနိုင်ရန်နှင့် သူ့အမွေအနှစ်ကို ဆေးရောင်စုံခြယ်သနိုင်ရန်၊ မြန်မာလိုထပ်မံရရှိနိုင်သေးသည့် ကျမ်းကိုးများ ရှိနေဦးမည်ဟု ခန့်မှန်းရပါသည်။

ချစ်လှိုင်၊ ၂၀၀၈။ မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဥ်ပါတီတွင် ကျွန်ုပ်၏ ပါ၀င်ပတ်သက်မှုအကြောင်း တစေ့တစောင်း။ ဟန်းစ်ဘန့်စ်ဆော်လ်နား (Hans-Bernd Zöllner) တည်းဖြတ် ၂၀၀၈ ခုနှစ်။ သခင်စိုး၊ ဆိုရှယ်လစ်၀ါဒနှင့် ချစ်လှိုင် အမှတ်တရများ။ မြန်မာစာပေစီမံကိန်း၊ အတွဲ (၁၀)၊ ပါ့ဆောင်းမြို့ (Passau)၊ Lehrstuhl für Südostasienkunde: 114-162. (http://www.burmalibrary.org/docs11/mlp10.10-op.pdf).

ဖလိုက်ရှ်မန်း၊ ကလောက်စ် ၁၉၈၉ (Fleischmann, Klaus) ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ၊ အစကနဦးမှ လက်ရှိအချိန်ထိ ဟမ်းဘွတ်မြို့ (Hamburg)၊ အာရှအင်စတီကျု။

ဖလိုက်ရှ်မန်း၊ ကလောက်စ် ၁၉၈၉ (Fleischmann, Klaus) မြန်မာပြည်ရှိ ကွန်မြူနစ်ဝါဒအကြောင်း စာရွက်စာတမ်းများ၊ ၁၉၄၅ ခုနှစ်မှ ၁၉၇၇ ခုနှစ်အထိ။ ဟမ်းဘွတ်မြို့ (Hamburg)၊ အာရှအင်စတီကျု။

လင့်ထ်နာ၊ ဘာတီးလ် ၁၉၉၀။ ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ နေထွက်ချိန်နှင့် နေ၀င်ချိန် အီသီကာ၊ နယူးယောက်။ အရှေ့တောင်အာရှအစီအစဥ်၊ ကော်နဲလ်တက္ကသိုလ်

စိုး၊ သခင် ၁၉၃၈။ ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒ ဟန်းစ်ဘန့်စ်ဆော်လ်နား (Hans-Bernd Zöllner) (ထုတ်၀ေ) ၂၀၀၈၊ သခင်စိုး၊ ဆိုရှယ်လစ်၀ါဒနှင့် ချစ်လှိုင် အမှတ်တရများ။ မြန်မာစာပေစီမံကိန်း၊ အတွဲ (၁၀)၊ ပါ့ဆောင်းမြို့ (Passau)၊ Lehrstuhl für Südostasienkunde: 17-106  (http://www.burmalibrary.org/docs11/mlp10.10-op.pdf).

တေလာ၊ ရောဘတ် ၂၀၀၈။ မိတ်ဆက် ။ ဟန်းစ်ဘန့်စ်ဆော်လ်နား (Hans-Bernd Zöllner) (တည်းဖြတ်) ၂၀၀၈၊ သခင်စိုး၊ ဆိုရှယ်လစ်၀ါဒနှင့် ချစ်လှိုင် အမှတ်တရများ။ မြန်မာစာပေစီမံကိန်း၊ အတွဲ (၁၀)၊ ပါ့ဆောင်းမြို့ (Passau)၊ Lehrstuhl für Südostasienkunde: 5-13  (http://www.burmalibrary.org/docs11/mlp10.10-op.pdf).

Who’s Who in Burma 1961 ရန်ကုန်၊ ပြည်သူ့စာပေရေးရာကော်မတီ

(၁) Who’s Who in Burma, 1961 (ပြည်သူ့စာပေရေးရာကော်မတီ)။ စာ-၁၅၆။ ၀ီကီပိဒီယက သူ့မွေးသက္ကရာဇ်ကို ၁၉၀၆ ခုဟုလည်း ပြထားသည်။

(၂)  အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုရှိ ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ ခေါင်းဆောင် Browderist ကို အစွဲပြုမှည့်ခေါ်ထားသည့် Browderist လမ်းစဥ်။ အယူဝါဒအရ အယူအဆမတူသူ ရန်သူများနှင့် ခေတ္တခဏပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ပြီး ငြိမ်းချမ်းသည့် တိုးတက်မှုများ ဖြစ်စေသည့် လမ်းစဥ်။ ထိုလမ်းစဥ်ကို သခင်စိုးက ငြင်းဆိုသည်။

(၃) ဦးနုအစိုးရက သခင်စိုးကို အသေရရ၊ အရှင်ရရ ဆုတော်ငွေ တစ်ထောင်ကျပ် ထုပ်ခဲ့သည်။ ထိုစဥ်က အင်မတန်များပြားလှသည့် ငွေပမာဏဖြစ်သည်။ (Who’s Wo in Burma 1961: 156).

(၄) ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒ (၁၉၃၈)၊ ဗမာ့တော်လှန်ရေး (၁၉၃၉)၊ အလုပ်သမားတို့ ကမ္ဘာ (၁၉၄၀)။ ပထမစာအုပ်ကို နဂါးနီစာအုပ်အသင်းက ထုတ်၀ေပြီး၊ နောက်စာအုပ်နှစ်အုပ်ကို နဂါးနီစာအုပ်အသင်း ပူးတွဲတည်ထောင်သူ ဦးထွန်းအေးက (၁၉၃၉)ခုနှစ်တွင် တည်ထောင်သည့် မြန်မာစာအုပ်တိုက်က ထုတ်၀ေသည်။ ဦးထွန်းအေးသည် သခင်စိုးနှင့် သခင်သန်းထွန်းတို့ကဲ့သို့ပင် ကွန်မြူနစ်ဝါဒကို စွဲမြဲယုံကြည်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်။ စာအုပ်တိုက်တွင် ပါဝင်သော ဦးနု၏ ရှယ်ယာများကို အသုံးပြုရခြင်းသည် အရင်းရှင်ဆန်လွန်းသည်ဟု ထင်မြင်သဖြင့် စာအုပ်တိုက်မှ ထွက်ခဲ့သည်။

(၅) (၁၉၇၁)ခုနှစ် စီအိုင်အေ မှတ်တမ်းတွင် သူ၏ လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့မှာ အဖွဲ့ဝင် ၂၀၀၊ ၃၀၀ ထက်မပိုကြောင်း ခန့်မှန်းပြထားသည်။ (https://www.cia.gov/library/readingroom/docs/esau-52.pdf: 2)(၆) ချစ်လှိုင်။ ၂၀၀၈၊ ၁၂၄

ဦးချစ်လှိုင် – ဗမာ့ဆိုရှယ်လစ် စနစ် အစပျိုးသူ

Rodion Ebbighausen
Translation by Nang Lao Kham
English version of this article

မိတ်ဆက်

မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဆိုရှယ်လစ်စနစ် သေဆုံးခဲ့ပြီးပါပြီ။ နိုင်ငံအတွင်းရှိ ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒီ သမားများကို တွေ့ဆုံလိုသူ မည်သူမဆို ရန်ကုန်မြို့၏ ဗဟန်းမြို့နယ်တွင် ရှိသော တိုင်းရင်းသားစည်းလုံးညီညွတ်ရေးပါတီ (National Unity Party) ကို သွားရောက်လည်ပါတ်သင့်ပါသည်။ 

ဟောင်းနွမ်းနေသော အလံတိုင်အနီးရှိ သစ်သားဖြင့်ဆောက်လုပ်ထားသောအဆောက်အအုံ တန်းလျား အတွင်းတွင် ဆိုရှယ်လစ်စနစ်လက်ကျန်အား ပါတီခေါင်းဆောင်များမှ ထိန်းသိမ်းလျက်ရှိသည်။ 

ထိုပါတီဝင်များထဲတွင် ဦးနေဝင်းလက်ထက် စီးပွားရေးနှင့် ကူးသန်းရောင်းဝယ်ရေးဝန်ကြီးဟောင်း တဖြစ်လဲ ဗမာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ် ပါတီ (Burma Socialist Program Party) ၏ ခေါင်းဆောင်အဖွဲ့ဝင် တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်သူ ဦးခင်မောင်ကြီး ကဲ့သို့သော အသက်အရွယ်ကြီးရင့်သူများလည်း ပါဝင်ပါသည်။  မြန်မာတို့ရဲ့ ဆိုရှယ်လစ်စနစ်ဆီသို့ ခရီးစဥ် အဆုံးသတ်သွားသည့် ၁၉၈၈ခုနှစ်တွင် BSPP ကိုလည်းပဲ တရားဝင်ဖျက်သိမ်းခဲ့သည်။ ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒ“ ဟူသောအသုံးအနှုန်းသည် နိုင်ငံရေးလောကထဲမှ တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်လုဖြစ်လာပါသည်

ဦးခင်မောင်ကြီး အနေဖြင့် ပါတီနှင့် ရာထူးမှထုတ်ပါယ်ခံလိုက်ရချိန်တွင် ၎င်း၏ နိုင်ငံရေးအသိုက်အမြုံကိုပါ ဆုံးရှုံးခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း ၁၉၉၀ ရွေးကောက်ပွဲကာလတွင် ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒီများသည် တိုင်းရင်းသား စည်းလုံးညီညွတ်ရေးပါတီ(NUP) တွင်ပြန်လည်စုံစည်းခဲ့ကြသည်။ တိုင်းရင်းသားစည်းလုံး ညီညွတ်ရေး ပါတီ(NUP) ကို ၁၉၈၈ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ ၁၂ရက်နေ့တွင် တည်ထောင်ခဲ့ပါသည်။ မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ် ဝါဒ အတွေးအခေါ်ပညာရှင်ဖြစ်သူ ဦးချစ်လှိုင်သည် ဗဟိုအလုပ်အမှုဆောင်ကော်မတီဝင် တစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် တိုင်းရင်းသားစည်းလုံးညီညွတ်ရေးပါတီ (NUP) သည် ဗမာ့ဆိုရှယ်လစ် လမ်းစဉ်ပါတီ(BSPP) အားတိုက်ရိုက် အရိုက်အရာခံယူသည့်ပါတီအဖြစ် ရှုမြင်နိုင်ပါသည်။

ဗဟိုမှခွဲထွက်ခဲ့သည့် ပါတီတစ်ခုအနေဖြင့် တိုင်းရင်းသားစည်းလုံးညီညွတ်ရေးပါတီ (NUP) အား သီးသန့်ရှုမြင်ရန် ကုန်သွယ်ရေး ဝန်ကြီးဟောင်းမှ ၂၀၁၃ခုနှစ်အစည်းအဝေးတွင် ပြောကြားခဲ့သည်။ စီးပွားရေးစံစနစ် စီမံချက်အား သွေဖယ်ခဲ့သည်မှအပ ပါတီတွင်းစည်းမျဉ်းစည်းကမ်းများသည် ဗမာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်ပါတီ (BSPP) ၏ ဆိုရှယ်လစ် လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများအတိုင်း လိုက်နာစောင့်ထိန်း လျက်ရှိသည်။ ၂၀၁၃ခုနှစ်တွင် ဦးခင်မောင်ကြီးသည် အနာဂါတ်အတွက် အကောင်းမြင်ဆဲပင်ဖြစ်သည် နှင့်အမျှ ၂၀၁၅ခုနှစ် အထွေထွေရွေးကောက်ပွဲတွင် အောင်နိုင်ပြီး လွတ်တော်အတွင်းဝင်ရောက်ရန် မျှော်လင့်လျက်ရှိသည်။ သို့သော်လည်းမျှော်လင့်ထားသကဲ့သို့ဖြစ်မလာခဲ့ပေ။၂၀၁၅ခုနှစ်တွင်  တိုင်းရင်းသားစည်းလုံးညီညွတ်ရေးပါတီ(NUP)သည် အမျိုးသားလွှတ်တော်တွင် တစ်နေရာသာ အနိုင်ရရှိခဲ့ပါသည်။ ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒနှင့် ၎င်း၏ နောက်ဆုံးဆက်ခံသူများသည် လာမည့်နှစ်များတွင် ကွယ်ပျောက်လာနိုင်ဖွယ်ရှိပါသည်။ လူအများစုအတွက် အထူးသဖြင့် ငယ်ရွယ်သူမျိုးဆက်သစ်များ အတွက် ယနေ့ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒသည် လုံးဝကျရှုံးသောအတွေးအခေါ်တစ်ခုအဖြစ် ကျန်ရှိနေပါသည်။ 

ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒနှင့် ကွန်မြူနစ်ဝါဒတို့သည် မြန်မာနိုင်ငံလွပ်လပ်ရေးလှုပ်ရှားမှုများပြုလုပ်ခဲ့သည့် ၁၉၃၀ နှင့် ၁၉၄၀ အချိန်ကာလများတွင် အဓိကနေရာမှ ပါဝင်ခဲ့ကြသည်။ လွပ်လပ်ရေးသူရဲကောင်းဖြစ်သော အောင်ဆန်းသည်လည်းပဲ နိုင်ငံ၏ပထမဆုံးသော ကွန်မြူနစ်ပါတီတွင် တည်ထောင်သူတစ်ယောက် အဖြစ်ပါဝင်ခဲ့သည်။ ၎င်း၏မိန့်ခွန်းများနှင့် အရေးအသားများသည် ဆိုရှယ်လစ် အတွေးအခေါ်များနှင့် မာတ်စ်ဝါဒဆိုင်ရာအသုံးအနှုန်း တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်လျက်ရှိပါသည်။

ဦးချစ်လှိုင်၏ အစောပိုင်းကာလများ

ဗမာ့ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒီ၏ ဒုတိယမျိုးဆက်အတွက် အရေးပါဆုံးသော ဝါဒခေါင်းဆောင်များထဲတွင် ဦးချစ်မောင်တစ်ယောက် အပါအဝင်ဖြစ်သည်။ ဦးချစ်မောင်ကို ၁၉၂၆ခုနှစ် မတ်လ ၁၅ရက်နေ့တွင် ကသာခရိုင်၌ မွေးဖွားခဲ့သည်။ ကသာဒေသသည် စစ်ကိုင်းတိုင်းအတွင်းရှိ ဧရာဝတီအထက်ပိုင်းဒေသတွင် တည်ရှိပါသည်။ ၁၉၄၂ခုနှစ်တွင် ဗြိတိသျကိုလ်ိုနစ်စနစ်အားတိုက်ခိုက်ရန်အတွက် ၁၆နှစ်အရွယ် ကျောင်းသား ချစ်လှိုင်သည် ဗမာ့လွပ်လပ်ရေးတပ်မတော် (BAI) သို့ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။ ဂျပန်တို့၏အကူအညီဖြင့် ဗြိတိသျများကို တိုက်ထုတ်ခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်းတွင် ဗမာ့လွပ်လပ်ရေးတပ်မတော် (BAI) အား ဗမာ့ကာကွယ်ရေးတပ်မတော် ( BDA) အဖြစ်ပြင်ဆင်ဖွဲ့စည်းခဲ့ချိန်တွင် ချစ်လှိုင်သည် ၆လတာ အရာရှိသင်တန်းအားတတ်ရောက်ခွင့်ရခဲ့သည်။ မြန်မာနိုင်ငံအား ဂျပန်တို့ သိမ်းပိုက်ချိန်ကာလတွင် ချစ်လှိုင်သည် တပ်ကြပ်ကြီးအဆင့်သို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။

၎င်း၏ စစ်ဘက်ဆိုင်ရာပညာရေးအပြင် ဆယ်ကျော်သက်ကျောင်းသူတစ်ယောက်ဖြစ်သော ချစ်လှိုင်သည် ကွန်မြူနစ်ဝါဒ နှင့် မာက့်စ်-လီနင်ဝါဒ များဖြင့်လည်း ကြုံကြိုက်ခဲ့ရသည်။ နဂါးနီ စာချစ်သူများအဖွဲ့၏ အဖွဲ့ဝင် တစ်ဦးဖြစ်သည့်အလျောက် လက်ဝဲဆိုရှယ်လစ် ဆိုင်ရာအရေးအသားများကိုလည်း လေ့လာခဲ့သည်။ ချစ်လှိုင်ကိုယ်တိုင်မှ ၎င်းပထမအကြိမ် ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေသည့် မာ့က်စ်၊ Engels၊ လီနင် နှင့် အခြားသောမြန်မာဘာသာဖြင့်ထုတ်ဝေမှုများတွင်  ၁၉၃၉တွင် “ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒ” ဟူသောစာအုပ်ကို ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့သည့် သခင်စိုး၏ လွှမ်းမိုးမှုကို ကြီးစွာခံရကြောင်း ဝန်ခံထားပါသည်။ အခြား လွှမ်းမိုးမှုရှိသူတစ်ယောက်မှာ ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒီတစ်ယောက်ဖြစ်သူ သခင်တင်မြဖြစ်ပါသည်။ ၎င်း၏ဆရာများမှတစ်ဆင့် ချစ်လှိုင်သည် ကွန်မြူနစ်ဝါဒကို လက်ခံကျင့်သုံးသူတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့ပြီး ဗမာကွန်မြူနစ်ပါတီ (BCP)သို့ဝင်ရောက်ကာ တပ်မတော်အတွင်း ကွန်မြူနစ်သမားများ များပြားလာအောင် အားထုတ်ခဲ့ပါသည်။ 

ချစ်လှိုင်၏ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းအစတွင် နောက်ပိုင်းတွင် ခါးခါးသီးသီးရန်သူဖြစ်လာနိုင်သည့် စခန်း၃ခုတွင် ရှိခဲ့ပါသည်။ ပထမပိုင်းတွင် ၎င်းသည် အောင်ဆန်း၏ခေါင်းဆောင်မှုဖြင့် ဂျပန်တို့ဖြင့် ပူးပေါင်းခဲ့သော တပ်မတော်အတွင်းတွင် ရှိခဲ့ပါသည်။ ဒုတိယနေဖြင့် ၎င်းသည် ဂျပန်စစ်အစိုးရနှင့် ပူးပေါင်းမှုကိုတော်လှန်သည့် ကိုယ်စားလှယ်များပါဝင်သော ကွန်မြူနစ်ဝါဒီအုပ်စုတွင် ရှိနေခဲ့ပါသည်။ တတိယနေဖြင့် ၎င်းသည် သခင်တင်မြ၏ ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒီသမားများနှင့် ကောင်းမွန်သော ဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းထားနိုင်ခဲ့ပါသည်။ 

နောက်ပိုင်းတွင် ၎င်း၏ဆရာဖြစ်သူ သခင်စိုး၏ အလံနီကွန်မြူနစ်ဝါဒီအစား နှစ်ပေါင်းများစွာကြာမြင့်သော လွပ်လပ်ရေးလှုပ်ရှားမှုတွင် အတူတကွတိုက်ပွဲဝင်ခဲ့သော ဩဇာသက္ကမကြီးမားသည့် အောင်ဆန်း၏ စစ်စခန်းနှင့် ၎င်း၏ ဖက်ဆစ်ဆန့်ကျင်ရေးပြည်သူ့လွပ်လပ်ခွင့်အဖွဲ့ (AFPFL) သို့ဝင်ရောက်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ၁၉၄၂ ခုနှစ် နှင့် ၁၉၄၃ ခုနှစ်အကြားတွင် အောင်ဆန်းနှင့် တွေ့ဆုံခဲ့ပြီးနောက် ချစ်လှိုင်သည် အောင်ဆန်းနှင့် သခင်စိုး နှင့် အခြားသော ကွန်မြူနစ်ခေါင်းဆောင်များအကြား သတင်းစကားပေးပို့သူအဖြစ် လုပ်ကိုင်ခဲ့ပါသည်။ ဦးချစ်လှိုင်အနေဖြင့် ၎င်း၏ ထင်မြင်ယူဆချက်ကို ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ “ သူက အယူသန်တဲ့ စစ်ဝါဒီသမားလို့ထင်ခဲ့တာ။ အခုတော့ သူက ဒီမိုကရေစီဝါဒီသမား တစ်ယောက်ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ်။ သူကို မာ့က်စ်ဝါဒရဲ့ ရန်သူတစ်ယောက်လို့လည်းထင်ခဲ့သေးတယ်။ ခုတော့ သူ့ကို ကျွန်တော် ရိုးသားစစ်မှန်တဲ့ ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒီသမား စစ်စစ်အဖြစ် လေးစားတယ်” ဟုပြောဆိုခဲ့သည်။ 

၁၉၆၄ခုနှစ်မှာ အောင်ဆန်းမှ ဆိုဗီယက် ယူနီယံ၏ ခေါင်းဆောင်မှုအောက်တွင် ကမ္ဘာ့လုံးဆိုင်ရာ တော်လှန်ရေး ဟုကိုယ့်ကိုယ်ကို ဝန်ခံသော ကွန်မြူနစ်ဝါဒီသမားများနှင့် ကွာပြဲသောအခါ ဦးချစ်လှိုင်မှ နှုတ်အားဖြင့် ကွန်မြူနစ်ဝါဒီသမားအဖြစ်မှ နှုတ်ထွက်ခဲ့သည်။ ၎င်းကိုယ်တိုင်ပြောသောစကားမှ ၎င်းသည် ကွန်မြူနစ်ဝါဒီသမားအဖြစ်မှ ဒီမိုကရေစီဝါဒီသမားအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲခဲ့ကြောင်း ပါရှိပါသည်။ စိတ်သဘောထားတူညီသူများဖြင့် အတူတကွ ပြည်သူ့စာပေ ကုမ္ပဏီကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် ဦးချစ်မောင်သည် Marx and Mao ကဲ့သို့သော ကြော်ကြားသည့်စာပေ များအား ဘာသာပြန်ခဲ့သည့်အပြင် မောင်ချစ်ကြီး (နောက်ပိုင်းတွင် ကိုကိုမောင်ကြီး ဟူသောကလောင်အမည်ကို အသုံးပြုခဲ့သည်။) နှင့်လည်း ကလောင်အမည်ခံရေးသားခဲ့သည်။

 ၁၉၅၁ ခုနှစ်တွင် ဦးချစ်မောင်သည် အရှေ့ဘာလင်အား နိုင်ငံတကာလူငယ်အစည်းအဝေးအတွက် AFPFL ကိုယ်စားလှယ်အနေဖြင့် သွားရောက်ခဲ့ပါသည်။ အစည်းအဝေးအား ဆိုဗီယက် ယူနီယံမှ ပံ့ပိုးကူညီခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးချစ်လှိုင်သည် ဆိုဗီယက်ယူနီယံတွင် ၎င်း၏ပညာရေးအားဆက်လက် သင်ယူချင်ခဲ့သော်လည်း ဦးချစ်လှိုင်၏ကြိုးပမ်းမှုကို ဗမာ့ကွန်မြူနစ်ပါတီ (BCP) မှ ဦးထွန်းစိန်မှ ဦးချစ်လှိုင်၏ ကွန်မြူနစ်ဝါဒီသမား စစ်စစ်မဖြစ်ခဲ့ခြင်းကြောင့် ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဦးချစ်လှိုင်သည် ဆိုဗီယက်ယူနီယံ၏ ကွန်မြူနစ်ပါတီမှ ခွင့်ပြုချက်မရရှိခဲ့ပေ။ မော်စကိုအစား ပါရီတွင် ၁၉၅၅ ခုနှစ်အထိ နေထိုင်ခဲ့ပြီး ဒဿနိကဗေဒ ဘာသာရပ်ကို လေ့လာခဲ့သည်။ ၎င်း၏ကိုယ်ပိုင်အကောင့်အရ ဦးချစ်လှိုင်သည် ပါရီမြို့တွင် နေထိုင်စဉ်ကာလအတွင်း လျို့ဝှက်ရဲများနှင့် တက္ကသိုလ်ပညာသင်ခွင့် မရရှိမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့် နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာလုပ်ငန်းများ ကို ရှောင်ကျဉ်ခဲ့သည်။ 

တစ်ပြိုက်နက်တည်းမှာပဲ ဦးချစ်လှိုင်ဟာ ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒအတွေးအခေါ်အသစ်များနဲ့ ကြုံကြိုက်ခဲ့ပါသည်။ သမ္မတ မာရှယ်တီတို လက်အောက်က ယူကိုဆလားဗီးယားမှာရှိတဲ့ အထူးလမ်းကြောင်းတစ်ခုကို သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်မှတစ်ဆင့် သိရှိခဲ့ပါသည်။ ၁၉၄၈ခုနှစ်မှာ ကွန်မြူနစ်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ တီတိုဟာ စစ်အေးတိုက်ပွဲမှာ အနောက်နိုင်ငံစစ်စခန်းတွေမှာ ပါဝင်ခြင်းမရှိဘဲ စတာလင်ကို အာဏာဖီဆန်ခဲ့ပါသည်။

 ၁၉၆၁ခုနှစ် ဘော်လကန်ဒေသတွင် တည်ထောင်ခဲ့သည့် ဘက်မလိုက်နိုင်ငံများအုပ်စု၏  ခေါင်းဆောင်ကိုယ်စားလှယ်တစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ဘက်မလိုက်နိုင်ငံများအုပ်စု နှင့် ၎င်း၏ရှေးဦးဖြစ်သော ၁၉၉၅ခုနှစ် ဘန်ဒေါင်းမူ ကို မြန်မာနိုင်ငံမှ ကောင်းမွန်စွာ လက်ခံခဲ့သည်။ တီတိုဥပမာသည် ရှေးရိုးစွဲကွန်မြူနစ်သမားများသာမက ဆိုဗီယက်ယူနီယံ၏ မာ့က်စ်-လီနင် ဝါဒီသမားများ လည်းဝေဖန်ခံရနိုင်ကြောင်း ပြသခဲ့သည်။ ထိုအမြင်ရှုထောင့်အသစ်နှင့်အတူ ဗိုလ်မှူးချုပ်အောင်ကြီး၏ ခေါ်ယူမှုကြောင့် ၁၉၅၅ခုနှစ်တွင် ၎င်း၏ဆန္ဒမပါရှိပဲ မြန်မာနိုင်ငံသို့ပြန်လာခဲ့သည်။ ဗိုလ်မှူးချုပ်အောင်ကြီး သည် ကိုလိုနီခေတ်အလွန်ကာလများတွင် အလွန်အရေးပါသော သူတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ၁၉၅၀ ခုနှစ်နှောင်းပိုင်းများတွင် မောင်မောင်နှင့်အတူ တပ်မတော်တွင် ခေါင်းဆောင်အဖြစ်အတူတကွလုပ်ကိုင်ခဲ့ ကြသည်။

ဗိုလ်မှူးချုပ်အောင်ကြီး၏ တောင်းဆိုချက်ကြောင့် ဦးချစ်လှိုင်သည် တပ်မတော်ပညာရေးနှင့် စိတ်ဓါတ် စစ်ဆင်ရေးညွှန်ကြားရေးမှူးရုံးတွင် စစ်ရေးအယူဝါဒနှင့် ကွန်မြူနစ်ဝါဒဆန့်ကျင်ရေး ဝါဒဖြန့် လုပ်ဆောင်ရသည့် ဒါရိုက်တာအဖွဲ့ဝင်အဖြစ်လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ထိုလုပ်ငန်းများကို ဆောင်ရွက်ရာတွင် ရဲအရာရှိများအား သင်တန်းများပေးခြင်း၊ ဝါဒဖြန့်ချီရေးဆိုင်ရာ လက်ကမ်းစာစောင်၊ ရေဒီယိုနှင့် ရုပ်သံထုတ်လွှင့်မှုများ ဖြန့်ဝေခြင်းစသည်တို့ပါဝင်ပါသည်။

 ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ပြီးမြောက်မှုများ

မောင်မောင်၏ စီမံမှုဖြင့် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်ခဲ့သော တပ်မတော်ရာထူးအသစ်တွင် ဦးချစ်လှိုင် ရေးသားခဲ့သော ပထမဆုံးအရေးပါသည့် စာဆောင်မှာ “နိုင်ငံတော်၏ အတွေးအခေါ်နှင့် တပ်မတော်၏အခန်းကဏ္ဍ” ဖြစ်ပါသည်။ ထိုစာဆောင်သည် တပ်မတော်နှင့် နိုင်ငံရေးအကြားရှိ ပါတ်သတ်ဆက်နွယ်မှုများကို ဖော်ပြထားပါသည်။ တပ်မတော်၏လုပ်ငန်းဆောင်တာမှာ နိုင်ငံ၏ အမြင်သဘောထားများကို ကာကွယ်ရန်အတွက် ဖြစ်သည်။ နိုင်ငံ၏အမြင်သဘောထားဟုဆိုရာတွင် ငြိမ်းချမ်းရေးသို့ပန်းတိုင်၊ တရားဥပဒေစိုးမိုးရေး၊ ဒီမိုကရေစီနှင့် ဆိုရှယ်လစ်စီးပွားရေးစနစ် စသည်တို့ဖြစ်ပါသည်။ 

နိုင်ငံ၏အမြင်သဘောထား အတွက် လုပ်ဆောင်ခြင်းအပြင် စစ်တပ်မှထုတ်ဝေသော မြဝတီ မဂ္ဂဇင်းတွင် ချစ်လှိုင်သည် အရေးပါသော စာရေးဆရာတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ ထိုမဂ္ဂဇင်းသည် ၁၉၅၂ ခုနှစ်ကတည်းက စတင်ခဲ့ပြီး ၁၉၅၆ခုနှစ်တွင် စောင်ရေ ၁၈၀၀၀ အထိထုတ်ဝေနိုင်ခဲ့ပါသည်။ ဦးချစ်လှိုင်၏ ဆောင်းပါးများထဲတွင် ဗမာ့ကွန်မြူနစ်ပါတီ (BCP) နှင့် စတာလင်၏အယူဝါဒတို့ကို ဝေဖန်ခဲ့ပြီး ၎င်း၏ကိုယ်ပိုင်နိုင်ငံရေးအယူဝါဒ ဖြစ်သော နမာရူပ ဝါဒကို မိတ်ဆက်ခဲ့သည်။ ထိုသို့လုပ်ဆောင်ရန် ဦးချစ်လှိုင်သည် ရိုးရာဗုဒ္ဓဘာသာအသုံးအနှုန်းများ အသုံးပြု၍ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက် အသစ်များ ပေးရန်ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း မာ့က်စ်နှင့် ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒများကဲ့သို့ တည်မြဲသည့်အသုံးအနှုန်းအဖြစ် မတည်ရှိနိုင်ခဲ့ပါ။

နာမရူပ ဆိုသည်မှာ ပါဠိအသုံးအနှုန်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး နာမ နှင့် ရူပကို ပေါင်းစပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ နာမဆိုသည်မှာ စိတ်၏ကျယ်ပြန့်သည့်သဘောကို ဆိုလိုပြီး ရူပဆိုသည်မှာ ရုပ်ဝတ္ထု ကိုဆိုလိုပါသည်။ ဦးချစ်လှိုင်သည် ထိုအသုံးအနှုန်း ၂ခုကို တွဲဆက်၍ “အသိတရား” နှင့် “အကြောင်းကိစ္စ” မူကွဲပြားခြင်းကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။

ဝါဒဆိုသည်မှာ (ကွန်မြူနစ်ဝါဒ၊ အရင်းရှင်ဝါဒ စသည်ကဲ့သို့သော) သဘောထားများကို ဆိုလိုပါသည်။ ထိုကြောင့် နာမရူပဆိုသည်မှာ စိတ်ကူးစိတ်သန်းတစ်ခုပင်ဖြစ်ပါသည်။  

ဦးချစ်လှိုင်၏ တွေးမြင်ပုံအရ နာမရူပ ဝါဒသည် အနာဂါတ်ဆိုရှယ်လစ်နိုင်ငံတည်ဆောက်ရေးအတွက် အခြေခံလမ်းညွှန်သဘောတရားဖြစ်ပါသည်။ သူ၏မျှော်လင့်ချက်မှာ မာ့က်စ်ဝါဒ၏ ရုပ်ဝတ္ထုဝါဒနှင့် ဗုဒ္ဓ၏ ဝါဒများကို ရောမွေ၍ နိုင်ငံ၏စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို မြှင့်တင်ရန်ဖြစ်ပါသည်။ နာမရူပဝါဒသည် ကွန်မြူနစ် ဝါဒနှင့် အမျိုးသားရေးဝါဒကို တိုက်ရိုက်ဆန့်ကျင်သည့် ဝါဒတစ်ခုဖြစ်သည်။ အနောက်တိုင်း အတွေးအခေါ်ပညာရှင်များ၏ အမြင်အရ ဦးချစ်လှိုင်၏ အတွေးအခေါ်သည် ဗန်းစကားများနှင့် ဒွိဟဖြစ်စေသော ပါဠိစကားလုံးများဖြင့်သာပြည့်နှက်နေသော စိတ်ကူးစိတ်သန်းတစ်ခုမျှသာဖြစ်ပြီး အလွန်အမင်းရှုပ်ထွေးသည်ဟု နာကာနီရှီမှ ဝေဖန်ထားပါသည်။

၁၉၅၇ ခုနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင် တပ်မတော်ပညာရေးနှင့် စိတ်ဓါတ် စစ်ဆင်ရေးညွှန်ကြားရေးမှူးရုံးတွင် နိုင်ငံရေးအတွေးအမြင် ဘာသာရပ်သင်ကြားပို့ချသူအဖြစ် တာဝန်ယူခဲ့သည်။ “လူ့သဘာ၀နှင့် ဒီမိုကရေစီတို့၏ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတတ်ရေးအတွက်ဝေဖန်ထားသည့် အတွေးအခေါ်များ” ဆိုသည့်လက်စွဲစာအုပ် တွင် ၎င်း၏ဆောင်းပါးများနှင့် အတွေးအခေါ်များကို အကျဉ်းချုံးဖော်ပြထားပါသည်။ ထိုသီအိုရီရေးသား ချက်များသည် နောက်ပိုင်းတွင် အရာရှိများနှင့် စာပေပညာရှင်များသာလျှင် သိရှိခဲ့ကြသည်။ 

 နောက်ပိုင်းအာဏာပြိုင်ဆိုင်ကြသည့်နှစ်များ နှင့် ၁၉၅၄ခုနှစ်တွင် AFPFL ပြိုကွဲသည့်အချိန်နှင့် တစ်ပြိုက်နက်တည်း တပ်မတော်အတွင်း ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒသည် အလယ်အလတ်လမ်း စဉ်အားပေးသော မောင်မောင်နှင့် အောင်ကြီးတို့ထက် ရေပန်းစားနာမည်ကြီးလာခဲ့သည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ထိုကိစ္စများ အားလုံးတွင် ဦးချစ်လှိုင်သည် အသေးအဖွဲအနေနှင့်သာ ပါဝင်ခဲ့ပါသည်။ သူ၏အရေးပါသော အချိန်ကာလသည် ၁၉၆၂ခုနှစ် မတ်လအာဏာသိမ်းမှုနှင့် တော်လှန်ရေးကောင်စီ ဖွဲ့စည်းချိန်တွင်  ဖြစ်ပါသည်။ အုပ်ချုပ်သူအသစ်များသည် နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ အတွေးအခေါ်များ မရှိကြပေ။ နေဝင်းသည် အလျှင်အမြန်ပင် ချစ်လှိုင်အပါအဝင်အခြားသောရဲဘော် ၂ယောက်အား အတွေးအခေါ်အသစ် ပေါ်ပေါက်လာစေရန် လုပ်ပိုင်ခွင့်ပေးခဲ့သည်။ တပ်မတော်ထဲတွင် ထိုသို့သော ဗဟုသုတ များနှင့် စာရေးသည့်အရည်အချင်းရှိသူများ အလွန်နည်းပါသည့်အနက် ချစ်လှိုင်သည်တစ်ဦးအပါအဝင် ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုအတွေးအခေါ်အသစ်သည် တော်လှန်ရေးကောင်စီကိုလည်း တရားဝင်ဖြစ်စေရမည်။ စစ်အေးတိုက်ပွဲ၏ နိုင်ငံရေးပိတ်ဆို့မှုများနှင့် အတူ မြန်မာနိုင်ငံအား အထူးအခြေအနေသို့ ရောက်ရှိစေရန် ရည်ရွယ်သည့် အထူး သဘောတရားအမြင် တည်ဆောက်မှုကို နေဝင်းမှ အားပေးခဲ့ပါသည်။  

ထိုကြောင့် ဦးချစ်လှိုင်အနေဖြင့် တော်လှန်ရေးကောင်စီ၏ မူဝါဒ (မြန်မာ့နည်းမြန်မာ့ဟန် ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်) ကို ရေးသားခွင့်ရရှိခဲ့ပါသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် (လူနှင့်ပါတ်ဝန်းကျင်တို့၏ အညမည သဘောတရား) ဟူ၍ ဗမာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်ပါတီ၏ တရားဝင် အတွေးအခေါ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထို နေဝင်းလက်ထက်ရှိ ထင်ရှားသော အတွေးအခေါ် ၂ခုအား ဖန်တီးရာတွင် ဦးချစ်လှိုင်သည် ၁၉၅ဝခုနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ခဲ့သည့် အတွေးအခေါ်ဆိုင်ရာ စာတမ်းများပေါ်အခြေခံ၍ ဖန်တီးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

အရေးပါသော သဘောတရားဆိုင်ရာလုပ်ငန်းများ

ထိုသဘောတရားများကို ဖတ်ရှုရာတွင် မာ့က်စ်အသုံးအနှုန်းများနှင့် ဗုဒ္ဓဘာသာယုံကြည်မှုသီအိုရီများ နှင့် ပါဠိအသုံးအနှုန်းများ ရောနှောပါဝင်နေခြင်းသည် အခက်အခဲတစ်ခုဖြစ်သည်။ ထိုစနစ်ကို တစ်ဆင့်ချင်းစီ ချဉ်းကပ်သည့်နည်းလမ်းဖြင့်ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ပထမဦးစွာ သဘာ၀၏ဖွဲ့စည်းပုံကို သတ်မှတ်ထားသည်။ ထို့နောက် လူ၏သဘာ၀ နောက်ဆုံးတွင် လူ့ပါတ်ဝန်းကျင်၏ သဘာဝတို့ပါဝင်သည်။

အခြေခံတွင် ရုပ်ဝတ္ထုဆိုင်ရာလောက၊ သက်ရှိလောက နှင့် နောက်ဆုံးတွင် လူ့လောကသဘာဝတွင် ဖြစ်ပေါ်တတ်သောဖြစ်ရပ်များဟု ဖေါ်ပြထားသော ထိုလောကသုံးခုအား တစ်ခုတည်း အဖြစ်  ဖော်ပြချက်ပါရှိသည်။ လူ့လောကသဘာဝတွင် ဖြစ်ပေါ်တတ်သောဖြစ်ရပ်များ ဟုဆိုရာတွင် စိတ်နှင့်အကြောင်းအရာများအကြား အပြန်အလှန်အကျိုးပြုဖြစ်စဉ်ကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးချစ်လှိုင်သည် ထိုစကားလုံး များကိုဖော်ပြရန် ဗုဒ္ဓဘာသာမှ အသုံးအနှုန်းများကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ ဥက္ကစလောက (ရုပ်ဝတ္ထုဆိုင်ရာလောက)၊ စိတ္တလောက (သက်ရှိလောက)၊ “မမြဲခြင်းသဘောတရား” သို့မဟုတ် “ပြောင်းလဲခြင်းသဘောတရား” စသည်ကဲ့သို့သော အသုံးအနှုန်းများပါရှိသည်။ 

လူသားအား အကောင်းဆုံးသောဖန်တီးမှုအဖြစ် သတ်မှတ်ထားပြီး အရားအားလုံးကို စတင်သူအဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည်။ “လူသာလျှင်အဓိက” ဟုဖော်ပြထားသည်။ လူသည် လောက၃ခုစလုံး၏ ပုံရိပ်ဖြစ်သည့်အလျောက် လူများသည် ပါတ်ဝန်းကျင်စနစ်ကို ဖန်တီးသည်၊ ပြောင်းလဲသည်။ ကိုယ်ကျိုးကြည့်မှုနှင့် ပရဟိတဝါဒ နှစ်ခုစလုံးကို သိရှိပြီး ပါတ်ဝန်းကျင်ကို ပုံဖော်သည့် သက်ရှိများအဖြစ် လူကို အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုထားသည်။ 

ဦးချစ်လှိုင်သည် တည်ထောင်ခြင်းနှင့် ပါတ်ဝန်းကျင်ဆိုင်ရာဥပဒေများ ကဏ္ဍတွင် မာ့က်စ်ဝါဒဆိုင်ရာအသုံး အနှုန်းများအကို အလွန်အမင်းအသုံးပြုထားပါသည်။ ၎င်းသည် ထုတ်ကုန်တိုးမြှင့်ရေးနှင့် ရုပ်ဝါဒဆိုင်ရာ ဥပဒေများ ကိုအသားပေးသည့် အရင်းရှင်စနစ်ကို  သွယ်ဝိုက်၍ ဝေဖန်ထားပါသည်။ ဦးချစ်လှိုင်သည် ယုတ္တိဗေဒကျကျစဉ်းစားဆင်ခြင်မှု (ဒိုင်ယာလက်တစ်ကယ်)နည်းလမ်းသို့မဟုတ် ဒိုင်ယာလက်တစ်ကယ် ဥပဒေအကြောင်းပြောရာတွင် ပါဠိစကားလုံး ပဋိစ္စသမုပ္ပါဒ် (သက်ရှိအားလုံး၏ဖြစ်ပျက်ပုံတရား) ဟုသုံးနှုန်းထားသည်။ တော်လှန်ရေးတစ်ခုလည်း ဖြစ်ပွားခဲ့ပါသည်။ ဤအခန်း၏အဆုံးတွင် ဦးချစ်လှိုင်သည် ဗမာဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်ပါတီ၏ ဒဿနိကစီမံကိန်း နှင့် မြန်မာ့နည်း မြန်မာ့ဟန် ဆိုရှယ်လစ်စနစ်၏ စီးပွားရေးဥပဒေ ၆ခုကို သတ်မှတ်ခဲ့ပါသည်။

ထိုအထဲတွင် မြန်မာပြည်အသစ်ရှိ အလုပ်သမားများအတွက် အခိုင်အမာချမှတ်ထားသည့် အခန်းကဏ္ဍများ နှင့် ပါတီများသို့မဟုတ် ၎င်းတို့၏ ကိုယ်ပိုင် အတွေးအခေါ်များရှိ ၎င်းတို့၏အပြုအမှုများကို ထင်ဟပ်စေပါသည်။ ထိုစာတမ်း ၂ခုစလုံးကို ပြင်ဆင်ပြောင်းလဲမှုမပြုလုပ်ဘဲ တော်လှန်ရေးကောင်စီသို့ တင်ပြခဲ့သည်။

ထိုစာတမ်း ၂ခုစလုံး၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုမှာ နားလည်လက်လှမ်းမှီနိုင်ရန်ခက်ခဲခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော်အလွန်အမင်းမဟုတ်ပါ။ ပြန်လည်၍ ခြေရာကောက်ကြည့်လျင် “ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ၁၉၆၂ခုနှစ် ဧပြီလ ၂၅ရက်နေ့ဟာ မြန်မာ့နိုင်ငံရေးသမိုင်းမှာ အပြောင်းအလဲဖြစ်ခဲ့တဲ့အချိန်ပဲ” ဟု ဦးချစ်လှိုင်မှ တော်လှန်ရေးကောင်စီမှ စနစ်ကို နိုင်ငံ၏အရေးပါဆုံးသောအရာအဖြစ် ထုတ်ပြန်ခဲ့ချိန်ကို  ဝေဖန်ခဲ့သေးသည်။  

ဦးချစ်လှိုင်၏ ထိုဝေဖက်ချက်၏ ကောက်နှုတ်ချက်သဘာ၀ကြောင့် ထိုစာတမ်းများ၏လွှမ်းမိုးနိုင်မှု သိပ်မကျယ်ပြန့်ခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ တပ်မတော်ပညာရေးနှင့် စိတ်ဓါတ် စစ်ဆင်ရေးညွှန်ကြားရေးမှူးရုံးတွင် သင်တန်းတတ်ခဲ့သူ ဗိုလ်မှူးချုပ် ခင်ညိုမှ ဗမာ့ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒ ဒဿနိက အုတ်မြစ်အကြောင်းပြောကြားရာတွင် “ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ဝန်ခံရမယ်ဆိုရင် နိုင်ငံရေးမှာ “စိတ်” နဲ့ “အကြောင်းတရား”တွေက ဘယ်လိုသက်ဆိုင်မှုရှိတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်နားမလည်နိုင်ဘူး”   ဟုပြောကြားခဲ့သည်။ အတွင်းလူမှပင် စနစ်၏ ဆက်စပ်မှုများကို နားလည်နိုင်ခြင်းမရှိသောကြောင့် ထိုအရာကို ပြည်သူလူထုမှ ၁၉၆၃ခုနှစ် ဇန်နဝါရီလ ၁၇ရက်နေ့တွင် ရေဒီယိုမှ အသံထုတ်လွှင့်ခြင်းအားဖြင့် မည်သို့မျှနားလည်နိုင်မည်မဟုတ်ပါ။ ဒါဟာ ပါဝင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေကြောင့် ဟုတ်ချင်မှလည်း ဟုတ်ပါလိမ့်မည်ဟု နကာနီရှီမှ သံသယရှိခဲ့သည်။ “ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံရဲ့ အတွေးအခေါ်ဆိုတာ  အဲ့ဒီမှာပါဝင်တဲ့အကြောင့်အရာထက် အများကြီးအရေးပါတယ်” ဟုပြောကြားခဲ့သည်။ 

သမ္မတဟောင်းဖြစ်သူ ဒေါက်တာဘမော်မှ ၁၉၆၃ခုနှစ် ဇန်နဝါရီလ ၂၃ ရက်နေ့ထုတ် ဗြိတိသျှ သတင်းစာဖြစ်သော the guardian တွင် အနာပေါ်တုတ်ကျစေမည့် သုံးသပ်ချက်တစ်ခုကို ဖော်ပြခဲ့သည်။ “အခြေခံအားဖြင့်တော့ တော်လှန်ရေးကောင်စီ လုပ်တာမှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်မြင်တာကတော့ ဘာမှားသွားတာလဲဆိုရင် လူမျိုးနဲ့ ဘာသာရေး ဒါမှမဟုတ် ဘာသာရေးနဲ့ လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းကို ထပ်ခါထပ်ခါ ရောထွေးသွားတာ ကမှားတာပဲ။  အဲ့ဒါက ဘာသာတရားတဲ့ အဆုံးအမတွေကို လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းမှာရှိတဲ့ အမှန်တရားနဲ့ ဥပဒေတွေအဖြစ် ပြောင်းလဲစေလိုက်တာပဲ။ အဲ့လိုနဲ့ အစဉ်အမြဲပြောင်းလဲနေတဲ့ အခြေအနေနဲ့ ဥပဒေတွေအပေါ်မှာ အခြေခံထားတဲ့ လူမှုဒဿနိကတွေကို ဘယ်တော့မှ ပြောင်းလဲခြင်းမရှိဘဲ လုံးဝမှန်ကန်ပါတယ်လို့ ဆိုထားတဲ့ တသမတ်တည်းဖြစ်တဲ့ ဘာသာရေး နဲ့ချည်နှောင်လိုက်ပြီး ဒီကနေ့ခေတ်နဲ့ တိုင်းတာလို့တောင်မရတဲ့ ဟိုးရှေးနှစ်ပေါင်းများစွာကို နောက်ပြန်ဆုတ် နေတာပဲ”။  ဒီနေ့ခေတ်ကိုလည်းထင်ဟပ်စေတဲ့ ပြဿနာတစ်ရပ်ဖြစ်ပါသည်။

ဆိုရှယ်လစ်ခေတ်ရဲ့အခြေခံအကျဆုံးသော စာတမ်းများဟာ နားလည်ရန်ခက်ခဲရုံ သာမက ရှေ့နောက်မညီ သောတွေးခေါ်မှု အကြံဥာဏ်များလည်း ပါဝင်နေသေးသည်။ အကြီးမားဆုံးကိစ္စကတော့ အတွေးအခေါ် နှင့် ဘာသာရေးဆိုသည်မှာ မတူညီသည့် ကိစ္စပင်ဖြစ်သည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ဦးချစ်လှိုင်သည် လိုက်ဖက်မညီသော ဘာသာရေးယုံကြည်ချက်၊ အတွေးအမြင်များနှင့် အတွေးအခေါ်များကို ညှိနှိုင်းရန်ကြိုးစားခဲ့သေးသည်။ သို့သော် မာ့က်စ်ဝါဒနှင့် ဗုဒ္ဓဝါဒ တို့တွင် ဘုံတူညီသည့် ပိုင်းခြေမရှိပါ။ နောက်ဆုံးတွင် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာဆက်နွယ်မှုမရှိဘဲ တစ်ဖက်ဆီတွင် ရပ်တည်နေသော အဆိုအရအလွန်နက်နဲသော ရှုထောင့်များသာ ကျန်ရှိနေခဲ့ပါသည်။

အခြေခံစနစ်၏ မှုန်ဝါးနေသောအယူအဆသည်မြန်မာနိုင်ငံတွင် ပျက်သုန်းလာနေသည့် ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒ အတွက်တော့ပြည့်စုံလုံလောက်သည့် ရှင်းပြချက်မပေးနိုင်ခဲ့ပါ။ သို့သော် လူမှုပါတ်ဝန်းကျင်ဆိုင်ရာ စမ်းသပ်ချက်၏ အစပိုင်းတွင် တသမတ်တည်းဖြစ်ခြင်းနှင့် ရှင်းလင်းခြင်းမရှိကြောင်း တိုင်းတာချက်တစ်ခုတော့ အနည်းဆုံးရှိခဲ့ပါသည်။ 

ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ် စည်းမျဉ်းများချဲ့ထွင်ခြင်း အဆုံးသတ်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက်တည်း ဦးချစ်လှိုင်၏ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းအလုပ်အကိုင်လည်း ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ သူ၏ သီအိုရီကို ကျစ်လစ်သောနိုင်ငံရေး တစ်ခုအဖြစ်သို့ ဘာသာပြန်ရန် တာဝန်မရှိတော့ပေ။ ၁၉၇၀ ခုနှစ်တွင် ဗမာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်ပါတီမှ နှုတ်ထွက်ခြင်းမပြုမီ ပါတီအတွင်း ရဲဘော်များအား သင်ကြားပို့ချသူအဖြစ် ၈နှစ်ကြာတာဝန်ထမ်း ဆောင်ခဲ့ပြီး ၁၉၇၁ခုနှစ်တွင် အနားယူခဲ့သည်။ 

၁၉၈၈ခုနှစ် တိုင်းရင်းသားစည်းလုံးညီညွတ်ရေးပါတီ(NUP) တည်ထောင်ခဲ့ပြီးနောက်တွင် ပါတီဝင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သို့သော ၈၈ မတိုင်မီက ဦးချစ်လှိုင်၏ ရာထူးမှာ ဟောပြောသူ သို့မဟုတ် လူသိများသော ပညာရှင်တစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ပြီး လွှမ်းမိုးနိုင်သော နိုင်ငံရေးသမားတစ်ဦးတော့မဟုတ်ခဲ့ပေ။ ဦးချစ်လှိုင်သည် အသက်၉၂ နှစ်အရွယ်တွင် ၂၀၁၈ခုနှစ် မတ်လ ၂၆ရက်နေ့တွင် ရန်ကုန်ဆေးရုံးကြီးတွင် လူကြီးရောဂါဖြင့် ကွယ်လွန်ခဲ့ပါသည်။ 

သုံးသပ်ချက်

ခြုံငုံသုံးသပ်ရလျှင် ဦးချစ်လှိုင်သည် ကြော်ကြားသော အတွေးအခေါ်ပညာရှင် တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း လက်တွေ့သမားတော့ မဟုတ်ခဲ့ပေ။ သူ့ကိုယ်သူပြောခဲ့သော “ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော့ကိုပေးလာတဲ့တာဝန်ကို ကျေပွန်ခဲ့တာပဲ” ဆိုတဲ့အချက်လည်း မှားတော့မမှားခဲ့ပေ။  

မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ဦးချစ်လှိုင်သည် မျိုးဆက်သစ် အရာရှိများကို သင်ကြားလေ့ကျင့်ပေးခဲ့သူအဖြစ် မှတ်မိနေသင့်ပါသည်။ ထိုအထဲမှအချို့သူများသည် နောက်ပိုင်းတွင် သန်းရွှေ နိုင်ငံအကြီးအကဲအဖြစ်တာ ဝန်ယူချိန်တွင် ဝန်ကြီးများဖြစ်လာကြသည် ။ ၁၉၈၈ ကတည်းကမြန်မာနိုင်ငံတွင် ဆိုရှယ်လစ်ဝါဒကို နိုင်ငံရေးအတွေးအခေါ်တစ်ခုအဖြစ်အသိအမှတ်မပြုခဲ့ကြသော်လည်း မြန်မာနိုင်ငံရှိ အတန်းအစား တစ်ခုနှင့် တပ်မတော်တို့၏ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဦးချစ်လှိုင်၏ အတွေးအခေါ်ယူဆချက်များ ရှင်သန်လျက်ရှိနေသေးသည်။

အကိုးအကားများ

Callahan, Mary P. 2003 Making enemies. War and state building in Burma. Ithaca [et.al.]: Cornell University Press, 2003.

Chit Hlaing 1963 The System of Correlation of Man and his Environment. The Philosophy of the Burma Socialist Programme Party.

Nakanishi, Yoshihiro 2013 Strong Soldiers, Failed Revolution. The State and Military in Burma. Singapore: NUS Press.

Taylor,  Robert H. 2015 General Ne Win. A Political Biography. Singapore ISEAS.

Walton, Matthew J. 2017 Buddhism, Politics and Political Thought in Myanmar. Cambridge: Cambridge University Press.

Zöllner, Hans-Bernd (Hrsg.) 2008 Myanmar literature project. Working paper number 10:10. Soe, Socialism and Chit Hlaing, Memories. Introduction by Robert H. Taylor.

Daw Khin Kyi (1912-1988)

Hans-Bernd Zöllner

Burmese version of this article

Introduction

On December 24, 2017, the Myanmar state newspaper Global New Light of Myanmar displayed on the title page a photo showing Daw Aung San Suu Kyi unveiling a statue of her mother, Daw Khin Kyi on the occasion of the re-opening of the Khin Kyi Women’s Hospital. The text gave information about the speech given by the State Councellor and on the history of the building. Its foundation was laid already in August 1933, close to the house in which Aung San and his family lived after the war, and it was used as a maternity hospital. In 2017 it had been recently renovated with funds donated by the Chinese embassy and a Chinese welfare organisation promoting peace.

Aung San Suu at the opening ceremony, December, 23 2017

In her speech, Aung San Suu Kyi said that the hospital reminded her of her childhood, when nurses came to her home to see her mother, who had been a nurse as well. Despite coming from different regions of the country, the nurses had the “Union Spirit” and in her eyes were more important than the doctors because of their “giving personal treatment and encouragement to the patients”

In the newspaper report the name of Khin Kyi serves as a link between the pre-independence days when Aung San Suu Kyi was born, the activity of the her mother after the assassination of Aung San in 1947, and the present times of NLD leadership. Furthermore, memorialising Khin Kyi is used to foster ties between the new government and the People’s Republic of China. Already earlier her name had been taken by the daughter for the name of a foundation, set up by Aung San Suu Kyi “in loving memory of her mother” to “promote the health, education and living standards of the people of the country, focusing its attention especially on the needs of Burma’s least developed areas”,1 an idea in line with the daughter’s speech given at the hospital.

Not mentioned in the report about the health facility but used both materially and ideologically recently is the rumour that Aung San Suu Kyi was born in today’s Aung San Museum Rd. The house in which the family formerly lived has been converted into a museum honouring the father of the country. The hospital commemorates the mother of the country’s present “Mother Suu”, as Aung San Suu Kyi is affectionately called by many of her supporters.

These are indications that Aung San Suu Kyi’s mother has had a lasting impact on her daughter and thus on the whole country. A closer look at Khin Kyi’s life, achievements and impact might be helpful to better understand the developments in Burma’s recent history.

Biographical Sketch

Ma Khin Kyi was born to U Bo Nyin and Daw Pwa Su on April 16, 1912, in Myaungmya in the Ayeyawadi Delta. The eighth of ten siblings, her father served as an official in the Road and Transportation Department. She studied up to seventh standard in Myaungmya, then continued her education and matriculated at the American Baptist Mission Girls’ High School, Kyemyindine, Yangon. She then received a Middle School teacher’s certificate from the Morton Lane American Baptist Mission School’s Teachers’ Training program and taught at the National High School in Myaungmya for some time.

However, Khin Kyi was more interested in nursing, a profession that two of her elder sisters had taken up already and enrolled in the Midwife and Nurse Training program at Dufferin Hospital, Yangon, today’s Yangon Central Women’s Hospital in today’s Bogyoke Aung San Street. After graduation, Khin Kyi began working as a nurse at Yangon General Hospital. From December 23, 1941 on, the bombing of Yangon wounded many civilians and Khin Kyi accompanied the wounded for medical treatment in Calcutta, India.2 She was later promoted to the rank of a “sister” by Dr. Ba Than, the most renowned Burmese surgeon of that time who stayed in the country after the Japanese occupation. When Aung San fell ill in May 1942, he was hospitalised. Dr. Ba Than entrusted Khin Kyi to care for the commander of the Burmese Independence Army (BIA). He fell in love with the three-year-older nurse. After some hesitation, she agreed. The marriage took place on 6 September 1942.3 Three children were born to the new couple in swift succession: Oo 1943, Lin 1944 and Suu Kyi 1945. Another daughter was born in 1946, who however died soon after birth.

The official wedding photo

The marriage had political significance. In Khin Kyi’s home district of Myaungmya fighting had broken out between the BIA and Karen armed groups after the British had left. The violence that strained Burmese-Karen relations for decades only stopped after the Japanese army arrived. Khin Kyi was a Burmese, but her father was a Baptist Christian.

Aung San Suu Kyi was born on June 19, 1945, in the midst of dramatic times, a few days after the British and their new Burmese allies‘ victory parade in Rangoon. Three months before her birth, Aung San had announced on March 27 that it was no longer the Allies, but the Japanese that were the enemies of the Burmese army. It was a risky move and Aung San knew it. This is clear from the fact that he had his family moved out of Rangoon some weeks before the announcement. Khin Kyi, with both sons and pregnant with the little girl, was accompanied by three soldiers to Hmway Saung, a small town in the Irrawaddy Delta. A wealthy businessman had made his house there available to the family. Today the journey to this place near Pyapon takes about four hours by car. At the time of Khin Kyi and the children’s trip, the journey by boat took several days. The family escaped disaster twice on this journey. On the way there, the boat met Japanese soldiers. It was with great effort that Khin Kyi managed to keep her Burmese guards from opening fire. On the way back, at the end of the Buddhist New Year and Water Festival Thingyan in April, numerous British bombers flew over the area, threatening to drop their deadly cargo. After the safe return, Aung San Suu Kyi was born in the family residence, close to today’s Khin Kyi hospital that is now the Bogyoke Aung San Museum.

For two years, Khin Kyi lived the life of the wife of the country’s independent hero and cared for the three children in the house in Tower Lane 15. She however accompanied him during his travels before the election of the Constituent Assembly in early 19474 until Aung San was assassinated on July 19, 1947. Shortly after, Khin Kyi’s father moved in to take over the role of a male counterpart of the children.

For a short time, she took over Aung San’s seat in the Constituent Assembly that drafted the constitution of 1947, and from then on was a working mother. From October 1947 to 1952 she was the appointed Director of the Department of Maternity and Child Welfare. In 1952 she became head of the country’s Social Planning Commission under the government of U Nu. .

Khin Kyi (2nd from left) dancing together with U Nu (4th from right) in
the northern Chin
Hills (1950)

Khin Kyi had been a member of the AFPFL, that was chaired by U Nu after Aung San’s death. She In the by-election after his death, she was elected to become a member of the Constituent Assembly for Lammadaw, her husband’s constuency. Furthermore, she accompanied Premier Nu on various visits in the country and even to London in May 1950 to attend the a memorial service for the soldiers who died in the Burma Campaign of World War II.

Khin Kyi with Premier Nu and his wife in London (Source: Irrawaddy)

After the split of the League in October 1958, joined Nu’s “Clean AFPFL”. She supported his campaign – including the promise to make Buddhisms the state religion – by speahing at many rallies in various towns in central Burma during the 1960 election campaign that resulted in the resounding victory over the rival “Stable AFPFL” in April. She belonged to the inner circle of the party leadership. One may wonder how her support of Nu and its opposition to its socialist rivals and the army under Ne Win that was supposed to support it, inflenced the mind of young Aung San Suu Kyi who was a teenager of 14 years at that time. On May 19, 1960, she was appointed Burmese Ambassador to India and one month later for Nepal as well, the first woman of the country to be appointed as ambassador.

During the years in government service until 1960, she took over honorary posts like the presidency of the Union Women’s League and received some honorary titles by foreign countries.5

In contrast, her private life was struck another heavy blow in January 1953 when her second son Lin drowned in a pond on the compound of her house. After that she moved to University Avenue 54 on Inya Lake, given her by the government.

Not much is known about the eldest son. He was sent to Dover College in England, a boarding school in Kent, in the late 1950s and studied engineering later at Imperial College London. From there, he later went to the United States and became an American citizen.1 His sister, on the other hand, accompanied Khin Kyi to India, where she finished high school before going to university in Oxford in 1964. No details are reported about Khin Kyi’s activities as Ambassador.

At the age of 55, Khin Kyi resigned from her position, allegedly because she did not like the policy of General Ne Win, who had terminated the rule of U Nu in March 1962 by a coup. However, she never talked about politics in public after having taken the role as Ambassador. Furthermore, at 55 she had reached the retirment age for female public servents in Burma at that time. Later she lived quietly in her house, receiving friends and regular visits of her daughter and her family. Her two grandsons celebrated the traditional Shinbyu cermenoy with her in Rangoon.

In 1968, one year afterr the retirement, Than Tun, leader of the communist party and husbamd of her elder sister Khin Gyi, was murdered in his headquarters located in the Bago Yoma in course of factional strife corresponding to the Cultutral Revolution in China. Khin Gyi left the place and moved to Rangoon. From then on, she stayed in a small building within the compoung of University Avenue 54. She lived there until her death in 2001 at the age of 93.

In late March 1988 she suffered a stroke and was admitted to Bangkok Greneral Hospital where she had served as a nurse. Aung San Suu Kyi flew to Rangoon to look after her. In July she was brought back to her house. According to the testimony of a Baptist pastor of Judson Church, she called for him to receive Communion. She died on December 27, 1988.

Two pictures from the funeral (Courteey of Goethe Institute, Yangon)

She received a state funeral on January 2, 1989. It was attended by an estimated crowd of over one hundred thousand people and was regarded as a political protest against the military junta, who had taken over the government on September 18, 1988.

Khin Kyi’s mausoleum on Shweadagon Pagoda Rd. (middle) between those of the last Burmese Queen, Supalayat (left, and Thakin Kodaw Hmine, the coutry’s national poet (Photo: Courtesy of Ben Basal)

Aims and Achievements

No speeches or articles originating from Khin Kyi are available. We do not therefore know how she assessed the life and death of her famous husband and his legacy. There are just a few quotes published in American newspapers informing about her visit to the USA in June and July 1952 on the invitation of the State Department after having attended a meeting of The World Health Organisation in Geneva.

The reports show that she was very proud of the 108 Maternal Child Centres established in Burma that she supervised. The number had risen from just 35 before the war. She emphasised that the scheme was based on local initiatives, just supported by the state to guarantee equal standards. This principle was in line with the attitudes of the villagers. If the government would provide a building for centres, the volunteers “would not take an interest in it”, she was quoted as saying. Furthermore, there were many more applicants for the few government paid jobs than available vacancies.1

Acccording to the newspaper coverage of her visit to the USA, she was very proud of the 108 Maternal Child Centres established in Burma supervised. The number had risen from just 35 that existed before the war. She emphasised that the scheme was based on local initiatives that were just supported by the state to guarantee equal standards. This prinviple was in line with the attitudes of the villagers. If the government would provide a building for centres, the volunteers “would not take an interest in it”, she was quoted. Furthermore, there were much more applicants for the few government paid jobs than vacancies.7

Furthermore, the reports show that Khin Kyi was very much convinced of the Pyidawtha scheme propagated by U Nu that was based on local self-initiative supported by the state. They are furthermore in line with other assessments of her character as a very strong, dedicated and straightforward person. The most telling remarks were made by her daughter in a series of interviews given to Alan Clements in 1995 and 1996. Here are some quotes:

I treated my mother with a lot of love, respect and awe, as most Burmese children are taught to do. To me, my mother represented integrity, courage and discipline. She was also very warm-hearted. But she did not have a very easy life. I think it was difficult for her to bring up the family and cope with a career after my father’s death. – I think she tried her best. She tried very hard to give us the best education and the best life she could. I do not think anybody is ever free from making mistakes. She was very strict at times. When I was younger, I felt that was a disadvantage. But now, I think it was a good thing because it set me up well in life. – (Asked about the meaning of “strict”) Highly disciplined… everything at the right time… in the right way. She was a perfectionist. – I’m not that much of a disciplinarian, but I am strict. My mother was a very strong person and I suppose I too am strong, in my own way. 8

Aung San reportedly in a joking way called her attitude towards him “snobbish” because she had not immediately consented to marry him.9

Khin Kyi’s strictness is illustrated by two anecdotes. It is reported that she was informed of her son’s death through a telephone call at her work. She finished the day’s tasks before returning to her residence and attending to the two other children.10 In the same vein it is told that she did not cry at her husband’s wake because she did not want to indulge his opponents with a sense of triumph.11

Her support for the politics of the devout Buddhist U Nu, whose plan to make Buddhist the state religion in 1960 she must have supported, suggests that her convictions were rooted in Buddhism. Another quote of her daughter supports this assumption:

What I have learned in life is that’s always your own wrongdoings that cause you the greatest suffering. It is never what other people do to you. Perhaps is due to the way in which I was brought up. My mother instilled in me the principle that wrongdoing never pays, and my own experience has proved that to be true. Also, if you have positive feelings towards other people, they can’t do anything to you – they can’t frighten you. I think when you stop loving other people then you really suffer.12

Here, Buddhist thinking relates to a Christian idea, both of which influenced Khin Kyi, who had a Buddhist mother and a Christian father. The quote draws on the teachings of karma or kamma. According to this, individual deeds set off a sequence of cause and effect in the cycle of death and rebirth (samsara). Suffering (dukkha) is thus always self-caused. The effect of the actions of others on oneself is to be accepted with a stance of compassion (karuna), which in the language of Christianity is referred to as loving one’s neighbour. The Christian term does carry an emotional tone that is missing from the Buddhist counterpart. Khin Kyi passed on a blend of Buddhist and Christian ideas to her daughter.

Khin Kyi’s principled way of being, which she also instilled in her children, can be said to have made the personal misfortunes dealt to the family bearable. This demanded a high degree of self-discipline, inner strength and a sense of duty. Khin Kyi possessed all of this, aided by an amicable way of dealing with others that very much impressed her American hosts in 1952. They were impressed by her “Burmese charm”, amazed that she was able to make use of “American slang” on her first journey to the States and informed their readers of her ability to socialise with her partners by talking about her children.

Assessment

On the 30th anniversary of Khin Kyi’s death, the Irrawaddy republished an article on her written in 2006 entitled “The Overlooked Mother”.13 It states the obvious fact, that the mother influenced the daughter more than the father who died when Aung San Suu Kyi was just two years old. The article however does not give details about the contents of this influence besides speculating that Aung San Suu Kyi might have obtained her mother’s consent in 1998 before entering the political arena. Generally speaking, what Khin Kyi exemplified and conveyed to her daughter can be described as follows: In the private sphere, one had to practice self-discipline for protecting oneself from the vicissitudes of life. In the public sphere, one had to give selfless service to the nation in Aung San’s footsteps.

In terms of realpolitik, one may argue that Khin Kyi’s close ties with U Nu were coupled with a rejection of Ne Win. The latter put an end to Nu’s democratically elected government for which Aung San’s widow had campaigned. Her negative assessment of Ne Win, who had U Nu and many other politicians put into „protective custody“, very likely had an effect on her daughter. Ne Win’s attitude towards Buddhism was more distant than U Nu’s and the general had the reputation of not being stirred by morals. Such negative assessments have might influenced Aung San Suu Kyi’s strong condemnation of Ne Win and her appeal to the army to choose between following the path of Ne Win or that of her father.1 Such remarks contributed to the confrontation between the “democratic forces” and the military from 1989 onwards.

In any case, Khin Kyi’s life is an interesting example of the traditional power of Burmese women to indirectly influence politics through assistance of the governing men and family networks. 1 By accompanying her husband and later his successor on their campaigns, she contributed to their popularity. Furthermore, she shaped the later political career of her daughter through the sense of duty she instilled in her. Aung San Suu Kyi is now often called “Mother Suu” by her followers. Aung San’s soldiers reportedly called Khin Kyi the “Mother” of the army2 after she reluctantly accepted marriage to the man who until today is called the “Father” of the country and the military.

On the other hand, the many tragedies in her family, including the estrangement of her two remaining children which escalated into a fight about the house on University Avenue after her death, symbolise the unhappy history of post-independent Burma..

Bibliography

Clements, Alan 1996 The Voice of Hope. New York, Seven Stories Press.

Harridan, Jessica 2012 The Authority of Influence. Power and Women in Burmese History. Copenhagen, NIAS.

Kyaw Zwa Moe 2006 The Mother Who Was Overlooked. In: Irrawaddy Magazine. July 2006: 16-17.

Maung Maung 1960 Aung San’s Helpmate. In: Maung Maung (ed.) 1962 Aung San of Burma. The Hague, Martinus Nijhoff: 117-129.

Who’s Who in Burma 1960. Rangoon, The Guardian Press.

Wintle, Justin 2007 Perfect Hostage. A Life of Aung San Suu Kyi. London, Hutchinson.

Zöllner, Hans-Bernd/Rodion Ebbighausen 2015 The Daughter. A Political Biography of Aung San Suu Kyi. Chiang Mai, Silkworm.

Footnotes

1http://dawkhinkyifoundation.org/.

2Wintle, 111-112.

3For some datails see Wintle 112-114.

4Maung Maung119.

5Who’s Who in Burma: 71.

6 There is a lot of speculation about the reasons for the estrangement of the siblings. This thae headlines when Aung San Oo filed a legal suit against his sister to claim half of the property of the house oin Uiversity Avenue (see http://www.burmalibrary.org/reg.burma/archives/200101/msg00074.html).

7The San Francisco Examiner 10.7.1952: 15.

8Clements: 79-80.

9Maung Maung 119.

10New York Times 15.10.1991 (https://www.nytimes.com/1991/10/15/world/woman-in-the-news-burmese-whose-silenced-voice-echoes-aung-san-suu-kyi.html; accessed 15.4.2019).

11Maung Maung 120. – The scene happened in the hospital where she had met him. Her mentor Dr. Ba Than did the post mortem for Aung San and the other martyrs.

12Clements: 67.

13https://www.irrawaddy.com/from-the-archive/the-overlooked-mother.html. The article was originally published under the title “The Mother Who Was Overlooked” (https://www.irrawaddy.com/from-the-archive/mother-overlooked.html).

14Zöllner/Ebbighausen 83-89.

15Herridan: 305-308.

16Maung Maung: 120.

Htein Win (born 1946) – Photoshooting the Truth

Johanna Kuchel

The Burmese version of this biography

Introduction

In the past decades, Myanmar has seen many rebellions against the government. The U Thant Crisis of 1974 showed people’s disagreement with the handling of the former UN General Secretary’s  funeral by Ne Win’s socialist administration. The protestors of the 8888 Uprising demanded democracy and freedom.

Htein Win is a photographer and was one of the few who had the opportunity and the courage to take photos of these events. Thanks to him there now is evidence of the events, which helps to understand what was happening and why it was and is important.

The mission Htein Win follows with his photography is to capture the truth of the present. With his photos, he wants to show reality and truth and to convey that to people.

Biography

In 1946 Htein Win was born in Bassein (today Pathein) in the Irrawaddy Region. At the age of 11 he was sent for four years to St. Joseph’s College, a boarding school in North Point, Darjeeling (India), in order to learn English. After finishing his basic education, he wanted to study English at the Rangoon Arts and Sciences University. However, as this degree was not offered at that time he started studies at the Institute of Medicine 1  in Rangoon. While not being very passionate about medicine, he became seriously interested in photography there. Borrowing cameras from the medical labs, where photos were taken for teaching purposes, he started to take photos of people and their lives, university events, etc.

In 1974, he photographed the student demonstrations triggered by the death of U Thant. It was aimed at the Burmese military government’s refusal to give U Thant, the third Secretary-General of the United Nations, a state funeral. Because of political censorship, Htein Win could only publish his photos 40 years later in a book.

Cover of the book about the U Thant Crisis (Source: Htein Win)

After the U Thant Crisis Htein Win founded the “Htein Win Sarpay Publishing House”, publishing first comics and later also literary works. Through his work as a publisher he got in touch with numerous writers and artists – many of whom can now be found in his portrait series.

During the 8888 Uprising of 1988, Htein Win took photos of the demonstrations and most significant events, of key players and the everyday activities of those involved, immersing himself in the life of students and factory workers (who comprised a large proportion of the participants). Despite trying to save his photos by keeping them at friends’ houses and sending them abroad, about half were lost or destroyed because of unexpected checks by the security forces. Htein Win was detained for four weeks in 1988 and again for 11 days in 1989.

Employees of the state newspaper New Light of Myanmar holding the state flag upside down

Since then Htein Win has completed many assignments and photo essays, often for international organisations and agencies (including UNICEF, WHO, World Vision). These works often cover topics of social relevance in Myanmar and elsewhere. His photo exhibitions: “The Grand Families”, “HIV in Myanmar” and “Reproductive Health in Myanmar” deal with the issue of AIDS in Myanmar. His exhibition “Victims of War: Children away from home and parents” shows the life of internally displaced children in camps in the Kachin State near the Chinese border.

In 2007 Htein Win documented the Saffron Revolution and his photos were published on the internet and in newspapers anonymously, to protect him in the tense political situation.

A march of the monks on Sule Pagoda Rd. during the „Saffron Revoluition“ (Htein Win)

In the aftermath of cyclone Nargis in 2008, he documented the work of the International Federation of Red Cross Societies and the Myanmar Red Cross.

In 2011 Htein Win participated in the high-profile exhibition “ASEAN and Korean contemporary Arts in Seoul in 2011”.

Currently Htein Win is living in Yangon and working on a book about the 8888 Uprising.

Aims, Achievements and Personality

Htein Win first encountered photography through his father, who showed him how to use a camera and gave Htein Win a small camera to take with him to boarding school in India. He describes photography as being his “first love”. His fascination for photography comes from its ability to capture a moment for the future. For him the camera serves as a tool for freezing a moment in time. He sees it as a way to present things as they are – to capture the truth objectively .

Htein Win wants to use this tool to show the truth and reality. As he realized during the 8888 Uprising: “I have to have records. This will become history.” As a photographer, he wants to capture the things that were and are happening in order to keep them for the future. Later they could become useful to touc  and to teach people. Presently people who were not present at historic events such as the 8888 Uprising or the U Thant Crisis can look at his photos and feel connected to history, better understanding what was happening at that time. The importance of those demonstrations and the way they still affect Myanmar can be perhaps best conveyed through photos. Pictures show and influence the viewer directly and events can be more easily grasped than through words. According to Htein Win, photos also serve as evidence — evidence that proves events occurred and shows how they unfolded. He says that photos are “stronger” than words. All this made Htein Win go on to the streets and photograph the demonstrations. He says that he was led by an “instinct” to do so.

In order to achieve this aim of capturing and storing historical moments for the future, Htein Win was also willing to take risks. He states: “I knew  that I would get in trouble but I took the trouble.” And trouble came. After taking photos at the 8888 Uprising Htein Win was detained and interrogated by Military Intelligence. After some „wire shots“ as he called the electric shocks applied to him, as a means of torture and pressure, Htein Win confessed to having the photos and had to hand them over. A friend of his who stored negatives burned them out of fear of being controlled by Military Intelligence. Luckily, some photos had been sent to an international archive in Amsterdam with the help of a friend working in an embassy in Rangoon. Thereby approximately half of Htein Win’s photos could be saved.

Htein Win chooses his subjects carefully. They must have some value. For him, valuable and worthy is what cannot be seen and experienced again – the unrepeatable moment.  A photo can be like a window to the past: one can look at the photo and see, experience, and understand.

The photos of the 8888 Uprising, the U Thant Crisis or the Saffron Revolution have this kind of importance. Sometimes photos also enable the viewer to see, experience and understand present events that are commonly out of one’s reach. Photo reportages about HIV in Myanmar, the devastating effects of cyclone Nargis and the refugee camps in Myanmar could be examples of this. A third subject that Htein Win finds worthy of being photographed are humans. With portraits and documentaries about the lives of people, Htein Win puts a focus on humans who are – by their being and their actions – creating the world that he wants to capture with his photos.

But the mere act of taking photos does not fulfil Htein Win’s goal to affect and convey messages to people. He wants to show them „truth“ and „reality“ through his images and thereby broaden the viewer’s perspective. His aim is to make important events accessible through photos, reaching people with them. Thus Htein Win has organised several exhibitions of his photos. In 2014 he published a photo book about the U Thant Crisis, including essays from people who had participated.

When being asked about politics, Htein Win replies that he is personally not interested in politics. Yet most of his photos are related to politics. Still, he sees himself as a photographer, and his main interest lies in the photos and in capturing moments.

Assessment

Htein Win’s photos serve as evidence for some of Myanmar’s most important historical turning points and steps towards democracy in recent history. In his photos, the longing for freedom and democracy, and also the will with which the protesters fought for these values, can be seen and better understood. According to Htein Win, photos can touch and affect people more than words; being touched and moved is surely necessary to create a bond to history.

Thus his photos can help people (especially younger generations) understand the relevance these events had and have for Myanmar, its people and its development to the present day. It surely is  important for society in Myanmar to deal with the past decades; they are connected to and affecting Myanmar’s political situation and conflicts today. It seems that dealing with current challenges and making progress can perhaps only be achieved if the past and the larger picture of Myanmar are taken into consideration.

Despite not considering himself as a political person, the topics his photos deal with are highly political. His photos concern Myanmar’s people, challenges, progress and, of course, history and politics. However, his aim is not to convey political attitudes but to convey truth and to inform. Whether or not there is a truth, especially concerning historiography, and in how far it is possible to convey an objective truth through photos can be questioned, of course. By deciding to take photos of certain political events, he judges them to be important and relevant. One could say that by presenting photos that depict certain political attitudes, he directs the viewers’ opinion and thus actually is being political.

Either way, Htein Win’s photos are a record of important events in Myanmar’s recent history and provide a perspective on them which helps come closer to the truth. By making his photos accessible to the public, Htein Win has a crucial role in conveying knowledge of historical and current challenges and thereby reinforcing a knowledgeable and responsible society in Myanmar.

Sources

This biography is based on an interview with Htein Win in January 2019 and on material that he provided.

For further information influding some of his pictures on Htein Win including some photos see https://kite-tales.org/en/article/life-behind-lens and https://www.irrawaddy.com/news/burma/historic-88-uprising-photos-on-display-30-years-later.html


Chit Hlaing (1926-2018) – A Pioneer of Burmese Socialism

Rodion Ebbighausen

Burmese Translation of this article

Introduction

Socialism is dead in Myanmar. Whoever wants to meet socialists in the country today, has to pay a visit to the headquarters of the National Unity Party in Yangon’s Bahan Township.

There, around a dusty yard with a flagpole, are some wooden barracks in which the party leadership defends what is left of socialism.

Party members include older men such as U Khin Maung Gyi, former Minister of Commerce under Ne Win and a leading member of the Burma Socialist Program Party (BSPP). When the Burmese’s journey toward socialism ended in 1988, the BSPP was also dissolved. The term „socialism“ vanished more and more from the political landscape.

U Khin Maung Gyi lost his post, his party and for the moment his political home. But in the 1990 elections, the socialists had regrouped in the NUP. The NUP was founded on October 12, 1988. Chit Hlaing, the theorist of Burmese socialism, became part of the Central Executive Committee. Therefore, the NUP can be seen as the direct successor party of the BSPP.

The NUP regards itself, as the former Minister of Trade explained during our meeting in 2013, as a party that is left of the center. Despite abandoning the planned economy model, the party in principle adheres to the socialist tradition of the BSPP. In 2013, U Khin Maung Gyi was still optimistic about the future. He hoped to score victory in the 2015 general elections and enter all the parliaments. But things didn’t turn out that way. In 2015, the NUP won only one seat in the House of Nationalities. Socialism in Myanmar and its last adherents will most likely disappear in the coming years. For most people, particularly the younger generations, socialism today is synonymous with an obsolete failed ideology.

Socialist and communist ideas have played a major role since Myanmar’s independence movement of the 1930s and 40s. The independence hero Aung San himself was a founding member of the nation’s first communist cell. His speeches and writings are full of socialist ideas and Marxist terminology.

Chit Hlaings Early Years

One of the most important thought leaders of the second generation of Burmese socialists was U Chit Hlaing. He was born on March 15, 1926, in the district of Katha. Katha is located on the upper reaches of the Irrawaddy in the Sagaing region. The just 16-year-old high school student joined the Burma Independence Army (BIA) in 1942 to fight against British colonial rule. After the expulsion of the British by the Japanese and reorganization of the BIA into the Burma Defense Army (BDA), he received a six-month officer training. During the occupation of Burma by the Japanese, he held the rank of sergeant.

In addition to his military education, Chit Hlaing, as a teenager, encountered communism and Marxism-Leninism. As a member of the Nagani Book Club, he also studied writings on left leaning nationalism. Chit Hlaing himself admitted that he was hugely influenced by Thakin Soe, who published the book Socialism in 1939, in which he first published texts by Marx, Engels, Lenin and others in Burmese language. Another influential figure was the socialist Thakin Tin Mya. Through his teachers, Chit Hlaing became a supporter of communism, joined the Burma Communist Party (BCP) and promoted communist cell members within the army.

At the start of his career, Chit Hlaing was in three camps, which would later go on to become bitter enemies. First, he was in the military, which cooperated with the Japanese under the leadership of Aung San. Second, he was among the communists, whose more radical representatives rejected cooperation with the Japanese military government. Third, he maintained good relations to Thakin Tin Mya’s socialists.

That he eventually opted for the camp of Aung San and his Anti-Fascist People’s Freedom League (AFPFL) rather than the Red Flag Communists of his teacher Thakin Soe may be due to a personal encounter with Aung San, whose charisma and pragmatism had held the independence movement together for years. After meeting Aung San sometime between 1942 and 1943, when Chit Hlaing worked as the messenger between Aung San, Thakhin Soe, and other communist leaders, Chit Hlaing had to correct his ideas: „I had thought he was a fanatic militarist. Now I could believe he was a democrat. I had thought he was an enemy of Marxism. Now I respected him as a bona fide and true socialist.”[1]

When Aung San broke with the communists in 1946, Chit Hlaing renounced – at least verbally – the communists who had committed themselves to a global revolution under the leadership of the Soviet Union. Within the AFPFL, he became a member of the Socialist Party (SP). He bet on socialist evolution instead of communist revolution. In his own words, he exchanged the red for a pink ideology. Together with like-minded people, he founded the People’s Literature Company, in which he translated numerous texts of figures like Marx and Mao, which he also commented on under the pseudonym Maung Chit Gyi (later he used the pen name Ko Ko Maung Gyi).

In August 1951, Chit Hlaing traveled to East Berlin as an AFPFL representative for an international youth congress. The congress’ sponsor was the Soviet Union. He then hoped to continue his studies in the Soviet Union, but Htun Shein, a member of the Burmese Communist Party (BCP), opposed Chit Hlaing’s attempt. One reason might have been that Chit Hlaing lacked genuine communist conviction. Finally, Chit Hlaing didn’t get the permission by the Communist Party of the Soviet Union (CPSU). Instead of Moscow, he landed in Paris, where he lived until 1955 and studied philosophy. According to his own account, Chit Hlaing largely renounced political activity during his time in Paris, fearing that he would attract the attention of the secret police and possibly lose access to French universities.

At the same time, he came into contact with new socialist ideas. Through a friend he became aware of the special path taken by Yugoslavia under Marshal Tito. The communist Tito had defied Stalin in 1948, without joining the Western camp during the Cold War. Instead, he was a leading representative of the Non-Aligned Movement, founded in 1961 in Belgrade. The Non-Aligned Movement and its predecessor the Bandung-States of 1955 have been well received in Burma. The example of Tito showed that there was not just orthodox communism, and that the Marxist-Leninism of the Soviet Union could be criticized.

With this new perspective, Chit Hlaing returned to Burma in 1955 against his will and at the request of Colonel Aung Gyi. Colonel Aung Gyi was one of the most important figures in post-colonial Burma. Together with Maung Maung he held the reins of leadership within the Tatmadaw in the 1950s.

On the request of Colonel Aung Gyi, Chit Hlaing became a member of the Directorate of Psychological Warfare (DPW), whose central tasks included the drafting of a military doctrine and anti-communist propaganda. The objectives should be achieved by training the officer corps, producing propaganda material such as pamphlets, radio broadcasts, etc.

Aims and Achievements

One of the first key documents Chit Hlaing wrote in his new role for the Tatmadaw under the guidance of Maung Maung was titled The National Ideology and the Role of the Defense Services. The document defined the relationship between Tatmadaw and politics. Task of the Tatmadaw is the defense of the state ideology. The state ideology, in turn, formulated the goals of peace, the rule of law, democracy and a socialist economic system.[2]

In addition to working for The National Ideology, Chit Hlaing was a diligent writer in the military-published magazine Myawaddy , which appeared since 1952 and had a circulation of 18,000 copies in 1956. In his articles, Chit Hlaing criticized Stalinism, the Communist Party of Burma (BCP) and developed the outlines of his own political philosophy namarupa wada. To do so, Chit Hlaing used traditional Buddhist terms and tried to give them a different or new meaning. Given the lack of not yet existing terms for core concepts of Marxism and Socialism a natural approach (Thakin Soe’s approach was quite similar).

Namarupa is a composite of the Pali terms namà and rupà. Namà stands for psychic in the broadest sense, rupá for physical. Chit Hlaing uses the word pair in a variation on „consciousness“ and „matter.“[3]

Wada, on the other hand, indicates that the phrase is an -ism (as in communism, capitalism). Namarupa is therefore an abstraction.[4]

In Chit Hlaying’s conception, Namarupa Wada was to lay a philosophical foundation for a future socialist state. His hope was to promote the unity of the country by mixing Marx’s materialism with Buddhist elements so that the new ideology would be acceptable to Buddhists as well. Namarupa Wada was decidedly anti-communist and nationalist. From the perspective of Western philosophy, Chit Hlaing’s philosophical concept was abstract and overly complex; a paper overloaded with jargon and ambiguous Pali terms, as Nakanishi criticizes.

At the end of 1957, Chit Hlaing took on a position as a lecturer in political thought at the Directorate of Psychological Warfare. He summarized his articles and his ideology in the handbook Ideology Critical for the Development of Human Nature and Democracy. These theoretical writings were, however, only ever known to a handful of officers or intellectuals.[5]

In the power struggles of the subsequent years, which fell in the same time period as the splitting of the AFPFL in 1957, within the Tatmadaw, the Socialists prevailed against the rather moderate representatives Aung Gyi and Maung Maung. However, Chit Hlaing played only a minor role in all of this. His big moment came only in March 1962 with the coup and the establishment of the Revolutionary Council (RC).

The new rulers lacked a political ideology. Ne Win quickly roped in Chit Hlaing and two of his comrades to work out the new ideology. Chit Hlaing was one of the few in the ranks of the military who had the necessary knowledge and writing skills. The ideology should also give the RC legitimacy. Ne Win called for an ideological superstructure that emphasized the special status of Burma and held the country in equidistance to the political blocs of the Cold War.[6]

That’s how Chit Hlaing got the opportunity to write the policy declaration for the RC (The Burmese Way to Socialism) and later the official ideology of the BSPP (The System of Correlation between Man and His Environment). In formulating the two ideological key texts of the Ne Win era, Chit Hlaing essentially drew on his preparatory work of the 1950s.

Main Work

When reading the texts, the mixture of Marxist terminology and theory with Buddhist beliefs and Pali vocabulary is striking. The System follows a step-by-step approach: First, the construction of nature is determined, then the nature of man, and finally, society.

The basic program begins with a description of the three worlds that make up nature as a whole: the material world, the living world, and finally what the text describes as phenomena. Phenomena are the processes and interactions between mind and matter. Chit Hlaing uses terms from the Buddhist tradition to define the three worlds. He uses terms like okasaloka (material world), sattaloka (animal world), „Law of Impermanence“ or the „Wheel of Change.“

Then man is identified as the crown of creation, the first mover and the measure of all things: „Man matters most.“ Man creates and transforms the social system, since he is an image of all three worlds. Man is finally defined as a social animal that knows both selfishness and altruism and shapes society.

In the section on the formation and laws of society, Chit Hlaing increasingly uses Marxist terminology. Capitalism is criticized, it is about productive forces and the laws of dialectical materialism, but without the use of this term. Chit Hlaing speaks of the dialectical method or the dialectical law that he defines with the Pali term Paticccsamuppada (the conditionality of all beings). The revolution also occurs. At the end of this section, he defines the philosophical program of the BSPP and six economic laws for the Burmese way to socialism.

It concludes with a reflection on the determining role of the workers in the new Burma and the role of the party or its behavior in its own ideology, which was expected to be neither complete nor conclusive with this program. The text outlines a kind of a Buddist-socialist utopia. Both texts were submitted to the RC. He let them pass without extensive changes.

The impact of the two policy texts is difficult to assess, but it was probably not very large, although Chit Hlaing, in retrospect, judges that the day the RC adopted The System was crucial to the country: „To my mind, April 25, 1962 was a landmark, a major turning point in the political history of Burma.“[7]

That the influence was not very large is due to the abstract nature of Chit Hlaing’s remarks. Even Colonel Khin Nyo, who was training at the DPW, said of the philosophical foundations of Burmese socialism: „As for me, I must admit, I cannot understand how or why mind and matter are related to politics.”[8] When even an insider couldn’t understand the connections, it is to be assumed that the general population, to whom the text of The System was broadcast via radio on January 17, 1963, would not have become much wiser by it. Maybe it was not about the content, as Nakanishi suspects. „The establishment of a state ideology is more significant than its content.“[9]

Former President Dr. Ba Maw published a commentary in the British newspaper The Guardian on January 23, 1963, in which he rubs his finger on the wound: „Basically, the [Revolutionary] Council has done the right thing. But what, as I see it, is wrong about this is that the common error has been repeated of confusing race with religion and religion with society, and so turning religio-metaphysical speculations into social truths and laws. In this way, a social philosophy based upon laws and conditions which are continually changing has been kept tied to religious dogmas which claim to be absolute and unchanging and go centuries back to an age immeasurably different from today.“[10] A problem which is virulent down to the present day.

The fundamental texts of the socialist era are hardly comprehensible and often operate with contradictory concepts and ideas. One major issue is the fact that ideology and religion are different. Nevertheless, Chit Hlaing tried to reconcile incommensurate thoughts, religious beliefs and terms on the one hand, and ideology on the other, but Marxism and Buddhism have no common denominator. In the end, nothing remains but an accumulation of supposedly profound concepts that stand side by side without a mental connection.

The conceptual blurring of the basic program does not provide a comprehensive explanation for the collapse of socialism in Myanmar; but it is at least an indication that there was a lack of clarity and consistency even at the beginning of the social experiment.

The elaboration of the socialist principles was the culmination and at the same time the last highlight in Chit Hlaing’s career. He was no longer responsible for translating his theory into concrete politics. The next eight years Chit Hlaing spent as a lecturer for party cadres, before he left the BSPP in 1970 and retired in 1971.

He became once again member of a political party after the National Unity Party (NUP) in 1988 was formed to replace the BSPP in the next elections. But his role in post-88 Burma was that of a commentator and well respected intellectual and not that of an influential politician. He died of natural causes on March 26, 2018 in Yangon General Hospital – aged 92.[11]

Assessment

Overall, Chit Hlaing can be said to have been an influential theorist but not a doer.  Insofar perhaps it is not entirely wrong what he says about himself: „On my part, I had only to accept the duty entrusted upon me.“[12]

However, it should be remembered that Chit Hlaing educated and trained generations of officers, some of whom later went on to even become ministers or in the case of Than Shwe heads of state. Although socialism in Myanmar has been discredited as a political ideology and within the party landscape since 1988, Chit Hlaing’s philosophical ideas continue to thrive in the minds of Myanmar’s elites and military.

Notes

[1] Quoted from Nakanishi (2013), 64 f.

[2] In terms of content and form, The National Ideology remained very close to the constitution of 1947. Yoshihiro Nakanishi sees in the document, contrary to the prevailing interpretation, less the claim of the military to dominate the political agenda of the country (Nakanishis 2013, p. 76). It’s more of an attempt to create a loyal, united and centralized military. At that time, Chit Hlaing argued that officers of the army should engage in politics but stay as far removed from party politics as possible. The slogan of the military was understood to be something like: understand politics but don’t engage in politics.

[3] Nakanishi (2013), 80.

[4] Walton (2017), 27.

[5] Nakanishi (2013), 84.

[6] Taylor (2016).

[7] Working Paper 10, 146.

[8] Working Paper 10, 153.

[9] Nakanishi (2013), 96.

[10] The Guardian, 23 January 1963; quoters after Nakanishi (2013), 62 f.

[11] See Obituary: „Obituary: Junta Insider Dies at 92“, The Irrawaddy, March 26, 2018,  https://www.irrawaddy.com/news/burma/obituary-junta-insider-dies-92.html. Accessed October 23, 2018.

[12] Working Paper 10, 125.

Sources

Callahan, Mary P. 2003 Making enemies. War and state building in Burma. Ithaca [et.al.]: Cornell University Press, 2003.

Chit Hlaing 1963 The System of Correlation of Man and his Environment. The Philosophy of the Burma Socialist Programme Party.

Nakanishi, Yoshihiro 2013 Strong Soldiers, Failed Revolution. The State and Military in Burma. Singapore: NUS Press.

Taylor,  Robert H. 2015 General Ne Win. A Political Biography. Singapore ISEAS.

Walton, Matthew J. 2017 Buddhism, Politics and Political Thought in Myanmar. Cambridge: Cambridge University Press.

Zöllner, Hans-Bernd (Hrsg.) 2008 Myanmar literature project. Working paper number 10:10. Soe, Socialism and Chit Hlaing, Memories. Introduction by Robert H. Taylor.

Claribel Ba Maung Chain (Irene Po) (1905-1994)

Getrud Wellmann-Hofmeier

1 Introduction

San C. Po

Claribel Ba Maung Chain (called Irene Po as well) was the daughter of the Kayin physician and politician San C. Po who in a book published in 1928 had advocated a separate administrations for Burmans and Karens. [http://gutenberg.net.au/ebooks08/0800051h.html) After independence, she held a political office for a short time as a minister in one of U Nu’s cabinet. She was the first and only female cabinet member until 2012 after a formally civil government under ex-general Thein Sein had taken over the government from the previous military junta.[1] Her main interest, however, was to promote education and social services. Being a Christian, she used the organisation of the Young Women Christian Association (YWCA) to accomplish these objectives and to represent Burma internationally. She is a representative of the Anglophile Christian Karen elite of the country and the attempts of members of this elite to hold the country together.

2 Biographical Sketch

Claribel Ba Maung Chain was born on 1 June 1905 in Pathein. Both her parents were members of the Kayin elite and had studied in the United States and England respectively. Her mother was the daughter of a co-founder of the Karen National Association that in 1884 became the first native political organisation in Burma. Like her father, she wanted to studied medicine, but was not able to do so because of poor health. After studying English literature at Rangoon University and the Judson college, she worked as a teacher in her home town from 1928 until her marriage in 1935 to an engineer who had studied in England. The couple moved to Rangoon. She gave birth to two daughters. Both of them studied medicine.
After the war and the beginning of the civil war, she was part of a delegation of the government trying to negotiate a peace settlement with the Karen National Union (KNU). In 1951, she was part of a committee working on a bill to create a separate Karen State within the Union of Burma. Before the elections held in 1951/52, she joined one of the Kayin parties, the Union Karen League that had decided to join the AFPFL and was elected as a member of parliament in Hanthawaddy District. After a Ministry for Karen Affairs was established in 1952, she became the first head of the new ministry and was sworn in on March 18, 1952. One of her main initiatives was to persuade young rebel soldiers to stop fighting the government and start a civilian career. She resigned from her post on March 4, 1953 after having participated in a parliamentary delegation to Britain in 1952. Later, she was offered the post of ambassador to England but declined, allegedly because of objection of her husband.
Already in 1951, she had become the first native President of the YWCA and a member of the Executive Committee of the world’s YWCA. In the following years, she became the association’s Vice President for Asia and was responsible for one of the “Y#s” committees. She was re-elected in 1959. She travelled widely and represented her country at various conferences and church meetings around the world. Her last reported participation in such a meeting took place in 1961 at a conference of the World Council of Churches in New Delhi. In the same year, she became president of the Burma Council of Churches.
Nothing is known about her last years. She died on February 24, 1994.

Birmas Kabinett von 1952

3 Aims and Objectives

Claribel Ba Maung Chain has not written any book and none of her many speeches that she must have delivered has been recorded. It is however quite clear from her biography that she was dedicated to serve the “social gospel” emphasising the practical dimension of the Christian faith. She was thus rooted in the tradition of what many Karen women were renowned for serving others in the field of education and medicine. In this way, she was a “minister”, a servant in the literal sense of the word, but never a politician. “Politics is a dirty job – but can be made clean” she is reported to have said. She tried to perform “clean politics” during her short time as a politician, a task she had taken over because she had been asked by members of the Karen community and Premier Nu.
In an interview given to an American journalist in 1952 after her appointment as minister, she explained about pragmatic attitudes towards those parts of the Karen community fighting the government. “One hope we have is that the Karen parents are getting tired of their children missing education just as they did under the Japs [Japanese]. They want peace, we think.” She further went to the edges of the regions held by the rebels and talked to some leaders and helped to severe ties between the rebels and British supporters that had been established during the fight against the Japanese.3 Ain a newspaper report, she she was quoted thus: “Since we have rooted out a certain Seven Day Adventist missionary, a London newspaperman and a British major who kept a rebel headquarters at Calcutta, we feel that the British are staying out of the Karen troubles.”4 Accordings to the same article, she added that she was worried about a possible communist influence on Kayin leadership.
Another anecdote shows that she was not just critical to direct foreign interference in Burmese affairs but to other impacts of the West as well. She told another journalist about a conversation with a young Karen rebel fighter shortly before her resignation whom she had asked: “Why must you carry on this senseless fight? What is the future of us Karens if young men like you never go to school, never learn anything how to use a gun?” The answer: “You don’t need education to be successful. Look at Henry Ford.”5
Claribel Ba Maung Chain was in no way an “ethno-nationalist” but somebody who – differently from her father – believed in the cooperation between the Burmese and Kayin people to establish an independent nation of Burma. Furthermore, she sregarded education as a key to make the Burma a peaceful place.
One might suspect that her experiences as an “amateur” politician trying to help solving political problems at the grassroots level were frustrating and she thought it more rewarding to use her talents to help the people of her country as a community worker and somebody establishing ties between Burma and the world. Her “second love” as she called the YWCA – second after her husband – provided this opportunity.

4 Assessment

Claribel Ba Maung Chain is one of the many Burmese persons about whom we know too little to assess their contribution to the society of her country in an adequate way. She grew up in a multicultural Karen-Christian-Anglicised context strongly influence by the missionaries’ emphasis on medical care and education.
Her to speak many languages and thus be qualified to mediate between different cultures. She possessed all these qualities and was therefore chosen to represent the people of Burma in a variety of national and international contexts.
Her function as the first and for a very long time the only female minister of Burma is almost stereotypically repeated both by western and Burmese media. Such highlighting stresses the lack of representation of women in Burmese politics and tends to downplay her achievements as an “ordinary citizen” of Burma. Such way of looking at things concentrates on the quantity of women known as political and societal leaders and neglects the quality of women’s contributions to uplift the welfare of the people. As a consequence, Claribel Ba Maung Chain might be regarded as a representative of the many Burmese women who worked in certain sectors of Burmese society in order to maintain the social balance despite the many catastrophes happening in Burma/Myanmar in recent history. She was a very responsible person but at the same time a very independent one. She followed her father in getting engaged in the political affairs of the country but quit office after she had realised that she could serve the people better in other ways. She was educated as a member of a Christian-Karen elite, but was highly critical of any attempt top play off the different ethnic groups in Burma against each other.
On this background, Claribel Ba Maung Chain’s life might be seen as an indication that the course of Myanmar history would have been different if the pragmatic approach taken by her and many other women to serve their country would prevail. The few quotations recorded from her demonstrate that she was an intelligent and witty speaker whose assessments were based on a down-to earth analysis of the situation. She was thus a good ambassador for her country as well of the Kayin community she represented without carrying an official title. She did a lot of networking as well as inspiring other women to follow her footsteps. One of her granddaughters is stepping into her shoes by working as an YWCA executive.

5 Sources

This text is based on the short biography written by Saw Nathanayla for a collection of  life stories of Burmese Protestant Christians.6 Besides a number of internet sources, the following publications were consulted as well:
Tinker, Hugh 1957 The Union of Burma. A Study of the First Years of Independence. Oxford, Oxford University Press.
Who’s Who in Burma 1961 Rangoon, People‘s Literature Committee and House.

[1] Myat Myat Ohn Khin was appointed as Minister for Social Welfare in September 2012.

Editing: Hans-Bernd Zöllner

Thakin Soe (1905-1989)

Hans-Bernd Zöllner

Burmese version of this article

1 Introduction

Thakin Soe was one of the most influential members of the Dobama Asiayone and the AFPFL in the fight for Burma’s independence from the late 1930s until the country’s independence in 1948.  Unlike Aung San and Nu, he did not attend  university but worked in a company before he got involved in politics. Being very much attracted by socialist ideas, he wrote books and articles in Burmese that introduced Socialism and Communism to a wider audience. Later, he was the leader of a small communist party that started an armed rebellion against the government. His colourful life and character have been widely neglected due to the shift of public and academic interest on Burma after 1988. They,  however, shed light on some core elements of Burmese politics.

2 Biographical Scetch

Soe was born in 1905[1] in Kyauktan, a village near Kyaikkami – known as Amherst in English – in today’s Mon State. From 1922 to 1937 he was employed by the Burmah Oil Company as laboratory assistant in the oil refinery in Thanlyin (Syriam) near Yangon.  He was an avid reader, particularly interested in books on socialism that were pouring into Burma at that time.

Title of „Socialism“ – The slogan on the red area means „May the revolution be victorious“

In June 1938 his book „Socialism“ (literally translated: “Socialist ideology”) was published by the Nagani („Red Dragon”) Book Club that he had co-founded together with Than Tun and Nu. Than Tun wrote the foreword. After he stopped working at the oil company, Nu supported him for some time. In 1938, he played a role in the strike of the workers on the oil fields and in Thanlyin, became a member of the Thakin movement, the Do-bama Asiayone and a member of its Central Committee, and worked as an honorary secretary at the book club, the intellectual centre of the association.

In August 1939, he was – together with Than Tun and Aung San – one of the 12 or 13 people who founded a communist party cell that later was regarded as the foundation of the Communist Party of Burma (CPB). One year later, he was – as many other Thakins – imprisoned by the British because of the agitation against the refusal of the British to promise Burma’s independence in return to the Burmese support of the war against the European Fascist powers. He was freed when the Japanese entered Burma in 1942, but unlike Aung San, Nu and Than Tun, went underground in the Irrawaddy Delta to fight the Japanese instead of initially cooperating with them. At that time, he communicated both with the British authorities in India through Thein Pe, another communist leader, who had left Burma for India.  Meanwhile, most Thakins served in the Burmese government that had been set up after Japan had nominally granted independence to Burma in August 1943.

In December 1943, Soe was elected General Secretary of the Communist Party of Burma. In August 1944, the foundation of a popular front against the Japanese named Anti-Fascist Organisation  (AFO), later renamed the Anti-Fascist People’s Freedom League (AFPFL) comprising of the Burmese army as well as the communist party and an emerging socialist group was discussed at Thakin Soe’s headquarters and shortly afterwards was formally enacted in Rangoon. Soe was regarded as the political leader whereas Aung San was in charge of the army. He then cooperated with Ne Win who commanded an army unit in the delta as a „political advisor“  looking after the correct political attitude of the soldiers.

After the victory of the Allies in the last months of the war with assistance of the Burmese army which Aung San had led in revolt agains the Japanes in March, and celebrated in Rangoon in June 1945, Soe lost his post as General Secretary of the communist party one month later but remained a member of the Central Committee. Accusations of his weakness for women and inclination to alcohol contributed to losing his post. With the assistance of a British Communist he then travelled to India in the plane of the Royal Air Force and had talks with Indian Communists. After his return, he was strongly convinced that any cooperation with the British was wrong and an armed revolution to liberate Burma immediately from British rule had to be started.[2] After a long debate in the party over Soe’s demand to lead the party alone, he left the CPB with seven other members of the Central Committee and formed the Communist Party (Burma) called Red Flag Communist Party. The main colour of its flag was red whereas that of the “White Flag Communists” under Than Tun’s leadership was white.

The new party was declared illegal in July 1946 by the British government and went underground. Soe continued an armed struggle against the governments led by Aung San (until his assassination in July 1947), Nu (1947-1958; 1960-1962) and Ne Win (1958-1960; from 1962 on) until 1970.[3] The rebellion of his party concentrated on the western part of Burma (Pakokku and later Rakhine and parts of the Irrawaddy Delta and was characterised by a constant decrease of followers due to his extremely authoritarian style of leadership. In 1970 he surrendered together with his fifth wife, his newly born son and 30 followers. He was tried for high treason in 1972, received a death sentence in 1973. His appeals and calls for pardon were rejected, but he was not executed. He was released in 1980 in course of an amnesty and – together with Nu, his former enemy – and received a state pension afterwards. In 1988 he played a minor role in the popular uprising by becoming patron of one of the parties founded after the military coup of September 1988. He died on May 6, 1989.

3  Aims, Achievements and Personality

Soe lived an underground life fighting different governments from 1942 when he was 37 years old for almost 30 years. Before that, he wrote at least three books[4] and many pamphlets and was therefore regarded as the communist sayagyi – great teacher. His comrade and later rival Than Tun who had helped him to write his book on socialism in “good Burmese” in contrast excelled as organiser and party manager and became a much greater threat to the government than Thakin Soe’s small group.[5] Almost nothing however is known in a foreign language about his writings and speeches except the translation of his book on socialism. His visions and political goals therefore up to now cannot be directly reconstructed by quoting him „in his own voice“.

Like Aung San, Than Tun and many other Burmese revolutionaries fighting for independence, Soe was a „political animal“ in his own right. He called himself a “professional revolutionary” in an interviews after his release. He might have regarded himself as a „Burmese Karl Marx“ by explaining his theory to his fellow countryman. In his book, he quotes Marx: „To devote myself to this work, I have sacrificed my well-being, my family life and everything.“ (Soe 1938: 54)   At the time of writing his book, he might have compared his life to that of his teacher. Later, he might have been inclined to compare himself with Lenin. In his autobiography, he commented on particular events happening during his life with lengthy excerpt from Marx’s Das Kapital. And he reported that at his birth a special omen had happened indicating that Soe was to become a great historic figure. (Taylor 2008: 11) During his revolutionary struggle, he did not compromise and lost the sympathies of many of his followers because he himself did not abide by the strict rules of party discipline that he had issued.

It is notable, however, that Soe did not share the fate of many other fighters who believed in the Marxist doctrine that the necessity of an armed struggle was a core element of the „science of revolution“. He was not „eaten by the revolution“ like Than Tun who was killed in 1968 by a follower after he himself had organised purges of the party in the wake of the Chinese Cultural Revolution. Soe finally might have taken his lessons drawn from Marx and Engels seriously that nobody could predict the day when the complete liberation of people after the replacement of capitalism by socialism was achieved. (Soe 1938: 84). His surrender to the government was a mix of frustration about the failure of his revolutionary movement, old age and care for his last  wife and his newborn son he had fathered at the age of 64. During his trial, he tried everything to reject the responsibility for atrocities committed by his followers and stressed his sympathy with the aims of the Revolutionary Council headed by Ne Win.

It seems quite clear that Soe was a complex personality. He was known to be a good singer who fervently sung the Dobama song composed in 1930 – still Myanmar’s national anthem – at political gatherings and on other occasions entertained audiences with traditional songs. Furthermore, he played the violin.

The ambivalence of his character can be illustrated by the famous story that during his resistance activities against the Japanese in World War II he ordered lipsticks and nylons for his female followers to be parachuted down to the resistance headquarters in the Irrawaddy Delta. This could be regarded as a kind gesture to his female followers (Maung Maung 1959: 65) but Ne Win who commanded the troops of the resistance unit reprimanded Soe for playing war.

4 Assessment

Takhin Soe never held an influential political post. Nevertheless he had a great impact on the course of Myanmar ’s modern history. His role in the independence struggle during World War II was crucial for creating a delicate balance between the official cooperation of the Thakins with the Japanese intruders and the British who needed local support for their attempts to recapture the country. Furthermore, Soe had been the only prominent Thakin with clear „anti-fascist“ activities during the war within Myanmar and thus provided credibility to the first declaration of the AFPFL issued in August 1946 and entitled „Drive Away the Fascist Japanese Marauders“. It can be safely assumed that Soe was heavily involved in drafting the manifesto that included the guidelines of a future constitution and was distributed around the whole country.

At least equally important is Soe’s impact on shaping the Burmese understanding of socialism and communism that dominated the country’s history for many decates. As Robert Taylor notes:

Ten years after Socialism appeared, Myanmar received its independence before dawn on 4 January  1948. By then almost every articulate politician and nationalist in the country claimed to be a socialist, Marxist, or communist. (Taylor 2008: 6)

Soe’s work had not just explained socialism in a way that could be understood by Buddhists by linking Marxist dialectics with Buddhist philosophy. This explains why the book was reprinted in Myanmar in the 1960s and 1970s even at a time when the author still lived in his hideouts. One of Soe’s students, Chit Hlaing together with another student drafted the Philosophy of the Burma Socialist Programme Party „The Correlation Between Man and His Environment“ that took up Soe’s approach,[6] One may argue that Soe’s influence even extended beyond the end of the party’s rule. One of the students of Chit Hlaing at the military academy was Than Shwe who was instrumental in directing Myanmar’s politics towards a kind of democracy acceptable to the army, the leading founding member of the AFPFL. He did not forget his teacher but cared for his health when Chit Hlaing became blind.

His last political activity after accepting the post of the Unity and Development Party in September 1988 that got just 3.656 votes in the 1990 elections was a letter to Aung San Suu Kyi written in 1989 in which he warned her not to repeat his own mistake and try to work with the army (Taylor 2008: 11).

5 Sources

Note: The main source of this text is Klaus Fleischmann’s book published in German in 1989. References to this book are not given in the text. Fleischmann interviewed Soe after his release in 1980. It can be assumed that there are many more sources available in Myanmar that can help to paint a clearer picture of Soe and his legacy.

Chit Hlaing 2008 A Short Note on My Involvement in the Burma Socialist Programme Party. Hans-Bernd Zöllner (ed.) 2008 Thakin Soe, Socialism and Chit Hlaing, Memories. Myanmar Literature Project vol. 10. Passau, Lehrstuhl für Südostasienkunde: 114-162. (http://www.burmalibrary.org/docs11/mlp10.10-op.pdf).

Fleischmann, Klaus 1989. Die kommunistische Partei Birmas. Von den Anfängen bis zur Gegenwart. Hamburg, Institut für Asienkunde.

Fleischmann, Klaus 1989. Documents on Communism in Burma, 1945-1977. Hamburg, Institut für Asienkunde.

Lintner, Bertil 1990. The Rise and the Fall of the Communist Party in Burma. Ithaca, N.Y : Southeast Asia Program, Cornell University

Soe (Thakin) 1938 Socialism. Hans-Bernd Zöllner (Hrsg.) 2008 Thakin Soe, Socialism and Chit Hlaing, Memories. Myanmar Literature Project vol. 10.  Passau, Lehrstuhl für Südostasienkunde: 17-106 (http://www.burmalibrary.org/docs11/mlp10.10-op.pdf).

Taylor, Robert 2008. Introduction. Hans-Bernd Zöllner (ed.) 2008 Thakin Soe, Socialism and Chit Hlaing, Memories. Myanmar Literature Project vol. 10.  Passau, Lehrstuhl für Südostasienkunde:: 5-13. http://www.burmalibrary.org/docs11/mlp10.10-op.pdf.

Who’s Who in Burma 1961. Rangoon: People’s Literature Committee and House.

[1]     Who’s Who in Burma, 1961 (People’s Literature Commettee and House): 156. Dictionaries as well as Wikipedia give 1906 as his year of birth.

[2]     Soe objected to the “Browderist line” named after the leader of the communist party of the United States who advocated a peaceful development in – temporary – cooperation with ideological enemies.

[3]     Nu’s government offered a reward of 1000.Kyat – an enormous sum at that time – for his capture – „dead or alive“. (Who’s Wo in Burma 1961: 156).

[4]     Socialism (1938);  Resistence ion Burma (1939); Labour World (1940). The first was published by the Nagani Book Club, the two others by the Myanmar Publishing House established in 1939 by Tun Aye, a co-founder of Nagani who – being a staunch communist like Soe and Than Tun – left the publishing house because he regarded the issuing of shares supported by Nu too capitalist.

[5]     The CIA in a memorandum of 1971 guessed that his armed group consisted of not more than 200-300 fighters (https://www.cia.gov/library/readingroom/docs/esau-52.pdf: 2).

[6]     Chit Hlaing 2008: 124.